της Δήμητρας Μακρυγιάννη
Και τώρα φως! Εκατό άμαχοι πολίτες έπειτα από ατελείωτες ημέρες στο σκοτάδι, βγαίνουν από το χαλυβουργείο Αζοφστάλ, όπου βρίσκονταν εγκλωβισμένοι. Η επιχείρηση εκκένωσης του εργοστασίου τους ανοίγει τον δρόμο της ελευθερίας.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Ναταλία Οσμανοβα‘’Δεν το πιστεύω…δύο μήνες στο σκοτάδι! Όταν ήμασταν στο λεωφορείο είπα στο σύζυγό μου δεν θα χρειαστεί να πάμε ξανά τουαλέτα με φανάρι. Δεν βλέπαμε καθόλου φως…ήμασταν πολύ φοβισμένοι!’’
Δεκάδες λεωφορεία βρίσκονται λίγα μέτρα πιο κάτω από το βομβαρδισμένο τοπίο για να παραλάβουν τους αμάχους. Πολίτες που ζούσαν καθημερινά με την ελπίδα…να μην χαθούν στο σκοτάδι!
Advertisement‘’Όλα καλά, το λεωφορείο δεν είναι μακριά.’’
Ταλαιπωρημένοι και μη μπορώντας να πιστέψουν πως τα κατάφεραν και σώθηκαν από τον εφιάλτη, καταφθάνουν σε ασφαλή σημεία.
AdvertisementΒολοντίμιρ Ζελένσκι, Πρόεδρος της Ουκρανίας“Δεδομένης της πολυπλοκότητας της όλης διαδικασίας, οι πρώτοι άμαχοι θα φτάσουν στη Ζαπορίζια. Η ομάδα μας θα τους συναντήσει εκεί.’’
Το εργοστάσιο στη Μαριούπολη μετατράπηκε σε σκηνικό τρόμου. Γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένοι, στρατιώτες για μέρες, νύχτες ζούσαν στα ερείπια του Αζοφστάλ.
Ναταλία ΟσμανοβαΟι βομβαρδισμοί ήταν τόσο δυνατοί, έπεφταν συνεχώς δίπλα μας, στην έξοδο του καταφυγίου κανένας δεν μπορούσε να αναπνεύσει αφού δεν υπήρχε αρκετό οξυγόνο. Ήμουν τόσο φοβισμένη ακόμη και να περπατήσω λίγο να βγω για να πάρω αέρα.
Τις πρώτες μέρες της ζωής του ο δύο μηνών Σβατόσλαβ τις πέρασε μέσα στο σκοτεινό και υγρό καταφύγιο του εργοστασίου. Δίχως φαγητό, δίχως ρεύμα και νερό παλεύοντας καθημερινά για τη ζωή τους, έχοντας μόνο ο ένας τον άλλον.
“Τα παιδιά ήθελαν να τρώνε συνέχεια. Ξέρεις, οι μεγάλοι μπορούσαν να αντέξουν.”
Ο δρόμος προς το φως, έργο δύσκολο. Με σχοινιά και ανθρώπινες αλυσίδες έγινε η επιχείρηση της εκκένωσης βοηθώντας τους αμάχους να πατήσουν πάνω στα ερείπια και να βγουν από το κατεστραμμένο εργοστάσιο.
AdvertisementΣβιατοσλάβ Παλαμαρ, Υπ. Τάγματος Αζόφ“Στην διαδικασία εκκένωσης υπήρχαν πολλές δυσκολίες, πολλά μπάζα, δεν έχουμε ειδικό εξοπλισμό για να τα μετακινήσουμε. Είναι δύσκολο για τους στρατιώτες να σηκώσουν πλάκες τέτοιου βάρους.’’
Παραμονεύει ο θάνατος
Εκατό ψυχές σώθηκαν ωστόσο στα υπόγεια του εργοστασίου είναι πολλοί ακόμα. Σύμφωνα με τις ουκρανικές αρχές χίλιοι άμαχοι και 500 στρατιώτες βρίσκονται παγιδευμένοι στο τεραστίων διαστάσεων εργοστάσιο χάλυβα που είναι διάσπαρτο με νάρκες, ρουκέτες και βλήματα.
Κατερίνα Προκοπένκο, Συγγενής εγκλωβισμένου στο Αζοφστάλ‘’Πρέπει να σώσουμε τις ζωές τους γιατί δεν υπάρχουν προμήθειες, τρόφιμα, φάρμακα…’’
Κάτοικος Μαριούπολης‘’Πάρτε μας από εδώ, θέλουμε να δούμε καθαρούς ουρανούς. Θέλουμε να αναπνέουμε καθαρό αέρα. Απλώς δεν έχετε ιδέα τι σημαίνει για εμάς να τρώμε λίγο, να πίνουμε τσάι.’’
Παρά τον διάδρομο της εκκένωσης, οι ρωσικές δυνάμεις συνέχισαν να βομβαρδίζουν την Μαριούπολη ακόμη και μετά την αναχώρηση των λεωφορείων που μετέφεραν τους αμάχους.
