Πότε και πως άρχισες να ασχολείσαι με το θέατρο;

Στο Λύκειο, δευτέρα Λευκέιου, στη σχολική παράσταση. Ήταν μια διέξοδος από την τάξη.

Γιατί όχι η πρώτη σπουδή δραματική;

Γιατί ήμουν πάντα αθλητής και επειδή όλα με ήθελαν γυμναστή. Ο δρόμος μου ήταν προδιαγεγραμμένος για όσους με ήξεραν.

Μετά πως πήρες την απόφαση να γίνεις ηθοποιός;

Πήγα στη Θεσσαλονίκη να σπουδάσω γυμναστής. Ερασιτεχνικά με μια θεατρική ομάδα, το “Βουβό χειροκρότημα”, στη Θεσσαλονίκη. Άρχισε ξανά η επαφή με το θέατρο, μετά από μια ανάπαυλα τριών χρόνων γιατί μεσολάβησε ο στρατός και ο πρώτος χρόνος σπουδών. Στο τέταρτο μου έτος συνειδητοποίησα ότι ήθελα να γίνω επαγγελματίας ηθοποιός.

Και μπήκες σε σχολή αμέσως;

Όχι! Τέλειωσα τη σπουδή μου σαν γυμναστής. Είχα δώσει εξετάσεις μόλις τελείωσα αλλά δεν πέρασα, ήρθα πίσω Κύπρο, δούλεψα σαν γυμναστής και συνειδητοποίησα ότι ήθελα να ξαναπροσπαθήσω γιατί δεν ένιωθα πλήρης σαν γυμναστής. Έτσι, τον Σεπτέμβρη μάζεψα τα μπογαλάκια μου, μια μικρή δεκάκιλη βαλίτσα και πήγα Αθήνα για να ξαναδοκιμάσω. Η απόφαση μου πάρθηκε μετά από πολλή σκέψη και συζήτηση με τους γονείς μου, οι οποίοι ήταν αρνητικοί. Οπότε αποφάσισα, έκλεισα τα εισιτήρια μου και πήγα στην Αθήνα, σε μια φίλη μου η οποία σπούδαζε ηθοποιός και με φιλοξενούσε μέχρι να βγούν τα αποτελέσματα της σχολής για να δω τι θα κάνω. Όταν πέρασα, δούλευα και σπούδαζα ταυτόχρονα, ώστε να μην υποχρεώνω τους δικούς μου, αφού με είχαν σπουδάσει ήδη στο πρώτο πτυχίο. Εννοείται ότι βοήθησαν όσο μπορούσαν, απλώς βοήθησα κι εγώ όσο πιο πολύ μπορούσα για να γίνει ένα όνειρο πραγματικότητα.

Πως το έλαβαν μετά οι γονείς σου;

Όταν με είδαν μετά από τρία χρόνια να παίζω, μου είπα ότι καλά έκανα! 

Όταν έπαιζες ερασιτεχνικό, διακρίθηκες.

Ναι, είχα έναν έπαινο ερμηνείας στο πρώτο πανελλήνιο φεστιβάλ ερασιτεχνικού θεάτρου στο Δίστομο. Ήταν έπαινος ερμηνείας στο έργο “Ξεθεωμένοι”. Ήταν ένα κείμενο που έγραψε η Σοφία Προσόντσαλη, η οποία ήταν μέσα στην ομάδα. Είχα τον ρόλο του θεού Άρη, αλλά καμία σχέση με τον Άρη που ξέρουμε, ήταν πολύ peace and love. Ήταν στα χρόνια της αθωότητας, της χαράς, ήταν κάτι πολύ νωπό, το θέατρο μέσα μου και ο τρόπος που λειτουργούσε η καλλιτεχνική μου φύση, αλλά ήταν κάτι πολύ αυθεντικό και αξιοπρεπές για την τότε αντίληψη. Ήμασταν 100% δωσμένοι όταν το κάναμε.

Λειτούργησε εκείνος ο έπαινος ως τροφή για να γίνεις ηθοποιός;

Ναι, ήταν τυράκι! Όπως και η πίστη των ατόμων που δουλεύαμε και παίζαμε μαζί, και του τότε σκηνοθέτη, που ήταν ο Ανδρέας Χρίστου.