Tης Αλεξίας Μιχαηλίδου

“Οι μεγάλοι χορευτές δεν είναι μεγάλοι εξαιτίας της τεχνικής τους. Είναι μεγάλοι εξαιτίας του πάθους τους”.  Την θέση αυτή διατύπωσε η Αμερικανίδα χορογράφος Μάρθα Γκράχαμ, η οποία φαίνεται να αντιπροσωπεύει απόλυτα τη νεαρή Μαρία Αντωνίου, που γεννήθηκε με μαιευτική παραλυσία και έσπασε κάθε σωματικό και ψυχολογικό περιορισμό, ασχολούμενη με το μεγάλο της πάθος… τον χορό.

 

Η Μαρία Αντωνίου είναι χοροθεραπεύτρια και ένα από τα ιδρυτικά μέλη του Συνδέσμου Χοροθεραπείας Κύπρου και δηλώνει στο alphanews.live πως ο χορός έπαιξε σημαντικό ρόλο στη ζωή της αλλά και γιατί αποφάσισε να ασχοληθεί με την χοροθεραπεία.

«Ο χορός με βοήθησε αρκετά στο θέμα της αυτοπεποίθησης… Πάντα χόρευα νιώθοντας τον περιορισμό και το αίσθημα της χαμηλής αυτοπεποίθησης… Είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι οι χορευτές έχουν ένα συγκεκριμένο σωματότυπο, κάποιες συγκεκριμένες δεξιότητες όπως το τέντωμα χεριών κάτι το οποίο εγώ λόγο της μαιευτικής παραλυσίας δεν μπορούσα και τόσο εύκολα να το κάνω.»

Όπως ανέφερε, η μαιευτική παραλυσία προήλθε από τραυματισμό στο χέρι κατά την διάρκεια του τοκετού με αποτέλεσμα να μην μπορεί να τεντώσει στο 100% το αριστερό της χέρι. Παρόλα αυτά η ίδια συνέχισε να προσπαθεί να είναι κοντά σε αυτό που αγαπά και με την πάροδο των χρόνων άρχισε να καταλαβαίνει πως ολοένα και η αυτοπεποίθηση της μεγάλωνε.

Αποτέλεσμα αυτού ήταν η αρχή της αναζήτησης ενός επαγγέλματος μέσω του οποίου η Μαρία θα μπορούσε μέσω του χορού να βοηθά άτομα τα οποία είχαν και αυτά κάποιο κινητικό πρόβλημα ή οτιδήποτε τους κρατούσε πίσω συναισθηματικά. Με το τέλος των σπουδών της αποφάσισε πλέον πως η χοροθεραπεία ήταν αυτό που έψαχνε τόσο καιρό, κάτι που ανταποκρίνεται ακριβώς σε αυτό που έψαχνε.

«Χοροθεραπεία είναι η ψυχοθεραπευτική χρήση της κίνησης μέσα από την οποία μπορούμε να συμμετάσχουμε δημιουργικά σε μια διαδικασία που βοηθά να ενοποιηθούν όλες  οι πλευρές του ατόμου, δηλαδή συναισθηματική, γνωστική, σωματική και κοινωνική.»

Η ίδια τόνισε πως κάθε άτομο μπορεί να συμμετάσχει στα χοροθεραπευτικά εργαστήρια ακόμη και άτομα που βιώνουν συναισθηματικά προβλήματα, πίεση, άγχος. Παράλληλα, συμπεριέλαβε και ανθρώπους οι οποίοι θέλουν να αναπτύξουν τις προσωπικές τους ικανότητες επικοινωνίας, να εξερευνήσουν ή να κατανοήσουν τον εαυτό τους αλλά και άτομα σε αναπηρικά καροτσάκια ή και πιο γενικά εάν έχουν κάποιο πρόβλημα στην κίνηση του σώματος.

Κύριος στόχος της ίδιας αλλά και του Συνδέσμου Χοροθεραπείας Κύπρου είναι η ανάπτυξη της Χοροθεραπείας ως επιστήμη αλλά και η διατήρηση της ως ξεχωριστός κλάδος. Πέραν όμως αυτού όνειρο της είναι να δημιουργήσει μια ομάδα με αναπηρίες όπου μέσω της χοροθεραπείας θα τους βοηθά στην ανέλιξη τους.