Για άλλη μια φορά η Μαρία Λοΐζου από το Λιοπέτρι της Κύπρου που πάσχει από λιποδυστροφία δίνει μαθήματα ζωής…και ανοίγει την καρδιά της σε ολόκληρη την κοινωνία, εξιστορώντας κάποιες από τις δραματικές ιστορίες που βίωσε εξαιτίας της ασθένειας με την οποία γεννήθηκε.
Μιλώντας σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε από τη Διεύθυνση των Κεντρικών Φυλακών με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του ρατσισμού, η Μαρία εκμυστηρεύτηκε το bullying που δέχθηκε από τους ίδιους τους συγγενείς της όταν ήταν ακόμη βρέφος.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Νέα αναβολή στη δίκη για τη στυγερή διπλή δολοφονία στη Λεμεσό
Σε έξαρση τα περιστατικά με ρατσιστικά κίνητρα
“Της μητέρας μου που ήταν βρέφος της έλεγαν να με πετάξει, να με φαν τα σκυλιά…Μας είχαν στο ίδιο κρεβάτι μαζί με τη θεία μου, που είμαστεν της ίδιας ηλικίας και όταν ήρθε κάποιο συγγενικό μας πρόσωπο της είπε “μα που είναι εκείνο το μωρό που λαλούν είναι τέρας; Και όταν μας είδαν μαζί στο κρεβάτι, λέει…τούτο εν μωρό, το άλλο γιατί το έχετε δαμέ; πετάξετε το, εν μωρό τούτο να το έχετε πας το κρεβάτι; Ε πόσο πληγώθηκε η μάμα μου ή η οποιαδήποτε μάμα που θα έλεγες έτσι για το μωρό της;”
Ο ανελέητος ψυχολογικός και λεκτικός εκφοβισμός εναντίον της, δεν σταματά εδώ. Η Μαρία αναφέρθηκε επίσης σε ένα περιστατικό που έγινε με συμμαθήτριες της, οι οποίες ενώ την κάλεσαν να πάνε για καφέ και της είπαν να ετοιμαστεί…την ξέχασαν με μια απαράδεκτη δικαιολογία.
Advertisement“Είχαν φύγει και με άφησαν. Έτρεξα και γω να τις προλάβω και θυμάμαι ότι έπεσα και κτύπησα…Και μετά όταν επέστρεψα σπίτι…τις περίμενα για να ρωτήσω τον λόγο που δεν με περίμεναν και μου είπαν ότι δεν ήθελαν να κοιτάζουν το τραπεζάκι που θα καθόμασταν και να τις κοροϊδεύουν εξαιτίας μου.”
Υπενθυμίζεται πως η ιστορία της Μαρίας ξεδιπλώθηκε μέσα από την εκπομπή του Alpha “24 ΩΡΕΣ”.
Τέλος αξίζει να σημειωθεί πως η Διεύθυνση του Τμήματος Φυλακών διοργάνωσε χθες Σάββατο στις Φυλακές, με αφορμή την παγκόσμια ημέρα κατά του ρατσισμού μια εκδήλωση, όπου μοναδικοί άνθρωποι – έγκλειστοι και ελεύθεροι – διαφορετικοί αλλά ίσοι, μοιράστηκαν μεταξύ τους τα κοινά και διαφορετικά χαρακτηριστικά τους, τη μοναδικότητά τους, καθώς και τις προσωπικές τους εμπειρίες σχετικά με τον ρατσισμό και ανελέητο ψυχολογικό και λεκτικό εκφοβισμό που υπέστησαν και συνεχίζουν να βιώνουν λόγω της μοναδικότητας τους.
