11 Μαρτίου 2020 και εξαιτίας των πρώτων θετικών περιστατικών κορωνοϊού που επιβεβαιώνονται στην Κύπρο, το Γενικό Νοσοκομείο Αμμοχώστου παίρνει οδηγίες να μετατραπεί προσωρινά σε “Νοσοκομείο Αναφοράς”.
Ασθενείς, νοσηλευτές, ιατρικό προσωπικό δεν μπορούν να ξεχάσουν την πρώτη εκείνη ημέρα λειτουργίας του Αναφοράς ενώ δεν είχαν ιδέα για τα όσα θα ακολουθούσαν. Όπως ο Δρ Χρήστος Κυπρής ο οποίος κάνει το δικό του απολογισμό και εξομολογείται όσα βίωσε μέσω μιας συγκινητικής ανάρτησης του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Δρ Χρήστος Κυπρής – Ειδικός Παθολόγος“11 Μαρτίου σήμερα. Μια μέρα πού δεν θα ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου. Λίγες μέρες πιο πριν είχα δηλώσει εθελοντικά να μεταφερθώ στο Γ. Ν. Αμμοχωστου για να το βοηθήσω με την πανδημία. Δεν ήξερε κανείς ομως. Ούτε πότε θα έρθει το πρώτο επιβεβαιωμενο κρουσμα, ούτε πότε θα ανοίξει το νοσοκομείο αναφοράς και πότε πρέπει να πάω.”
Τότε, πρόσθεσε, δούλευε στο ΓΝ Λεμεσού και κλήθηκε να ενημερώσει έναν από τους ασθενείς του πως έχει νοσήσει με κορωνοϊού και πρέπει να μεταφερθεί στο νοσοκομείο Αναφοράς. Και όχι μόνο…
AdvertisementΔρ Χρήστος Κυπρής – Ειδικός Παθολόγος“Ειχα μπει στο δωμάτιο του ασθενή μου να του το ανακοινώσω. Είχε χάσει την γη κάτω απο τα πόδια του…Αλλά εγώ να τον πιέζω να θυμηθεί που πήγε, με ποιόν ήρθε σε επαφή και να προσπαθώ να βγαλω άκρη, λες και είμαι ντετέκτιβ. Τελείωσα θυμάμαι στις 5 το απόγευμα. Βγαίνω εξω απο το δωμάτιο, καταϊδρωμενος, κουρασμένος και με περίμενε ο Εκτελεστικός Διευθυντής του νοσοκομείου για να μου ανακοινώσει ότι σε 2 ώρες ο ασθενής πρέπει να φύγει για Αμμόχωστο και πρέπει να πάω καιεγώ μαζί του. Ξεκινά την λειτουργία του το νοσοκομείο αναφοράς και δεν έχει γιατρό να εφημερεύσει απόψε και πρέπει να πας. Shock.”
Ένιωθα ότι πάω στον πόλεμο, συμπληρώνει στην ανάρτηση του. Περιγράφει όσα έζησε το πρώτο βράδυ που μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο Αναφοράς αλλά και όσα απέκτησε – μένοντας εκεί – τον τελευταίο έναν χρόνο, μια δεύτερη οικογένεια όπως τονίζει ο Δρ. Κυπρής.
AdvertisementΔρ Χρήστος Κυπρής – Ειδικός Παθολόγος“Την πρώτη νύχτα δεν έκλεισα μάτι. Έβλεπα τα ψευδοταβανα του νοσοκομείου και το μυαλό έτρεχε με 1000. Δεν ήξερα τι ήταν αυτό που ένιωθα. Ήταν πρωτόγνωρο για μένα. Μάλλον ήταν φοβία. Άγνωστο νοσοκομείο, άγνωστο προσωπικό, άγνωστη νόσος, άγνωστη θεραπεία. Την επόμενη μέρα ήρθε και ο συνάδελφος λοιμωξιολόγος ο Γιώργος Σιακαλλής. Εξαιρετικός άνθρωπος και επιστήμονας. Δουλέψαμε μαζί σκληρά. Να κάνουμε πλάνο για το μέλλον. Να δουλεύουν όλα στην εντέλεια. Να εκπαιδευτεί καλά το προσωπικό. Είχαμε πολλή δουλειά να κάνουμε. Τους πρώτους 3 μήνες δεν έλειψα ούτε και μια μέρα από το νοσοκομείο. Ήθελα να ήταν όλα τέλεια. Απολογισμός να μην κοιμάμαι τα βράδια. Να ξυπνάω ΕΓΩ η ώρα 5 το πρωί χωρίς ξυπνητήρι? Εγώ που θέλω 10 snoozes για να σηκωθώ συνήθως. Στην πορεία έχασα και 8 κιλά. Εντάξει αυτό ήταν καλό. Έπρεπε. Το στρες ήταν έντονο. Πέρασε 1 χρόνος τώρα. Τώρα είμαι καλά. Άσχετο αν μένω μόνος στους 4 τοίχους σε διαμέρισμα στο Παραλίμνι μακριά από όλη την οικογένεια μου και τους φίλους μου. Είμαι καλά. Διότι εδώ απέκτησα δεύτερη οικογένεια. Γνώρισα εξαιρετικούς ανθρώπους. Με φιλότιμο και αγάπη προς τον συνάνθρωπο τους. Αν δεν ήταν αυτά τα άτομα δεν θα είχαμε αυτά τα αποτελέσματα στο νοσοκομείο. Ειλικρινά εντυπωσιάστηκα με αυτούς τους ανθρώπους και εντυπωσιάζομαι κάθε μέρα. Τους αγαπώ. Πάντα λέω τα καλύτερα για τους νοσηλευτές, τους βοηθούς και τις καθαρίστριες. Αυτοί είναι οι “ήρωες”. Όμως θέλω να αναφερθώ ονομαστικά σε 5 γιατρούς συναδέλφους. Πολλοί γιατροί ήρθαν και έφυγαν από εδώ. 5 άτομα όμως ήταν πάντα εδώ. Να δουλεύουν ασταμάτητα. Με φιλότιμο και αγάπη προς τον Συνάνθρωπο τους. Φλωρεντια Αρτυματα, Θεογνωσια Χαννη, Φλωρεντια Σαββα, Δημητρα Δημητριου, Λευτερης Παπακωνσταντινου. Σας ευχαριστώ για όλα. Χωρίς εσάς τίποτα δεν θα λειτουργούσε.”
