Με αφορμή το συγκλονιστικό ρεπορτάζ του δημοσιογράφου Ιάκωβου Ιακώβου αναφορικά με το δράμα της οικογένειας του αγνοούμενου της τουρκικής εισβολής Χριστοφή Βασιλείου Ππασιά, για τον οποίο η κυπριακή Πολιτεία καλείται να καταβάλει στους συγγενείς αποζημίωση για ηθική βλάβη καθώς για 25 ολόκληρα χρόνια δεν ενημέρωσε την οικογένεια πως ο δικός τους άνθρωπος βρισκόταν εν γνώση της θαμμένος στο στρατιωτικό κοιμητήριο Λακατάμιας, στην εκπομπή Alpha Ενημέρωση μίλησε ο γιος του πεσόντα-ήρωα Παναγιώτη Στυλιανού, Ανδρέας.
Ο κύριος Στυλιανού έκανε λόγο για λυπηρούς και ατυχείς χειρισμούς, για τους οποίους οι οικογένειες των αγνοουμένων έχουν βιώσει τα ίδια συναισθήματα.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
“Οι ίδιοι χειρισμοί, οι καθυστερήσεις και τα χρόνια που περνούν. Στην περίπτωση αυτή θα μπορούσε να λυθεί πιο νωρίς, στην περίπτωση του πατέρα μου που θάφτηκε στα κατεχόμενα, υπήρχαν δυσκολίες, με τις εκταφές και τις διαδικασίες. Η ταυτοποίηση έγινε το 2014, σαράντα χρόνια μετά. Σίγουρα η Τουρκία και ο κατοχικός στρατός έχουν ευθύνη, αλλά έχουμε και εμείς στα κράτος ευθύνες που πρέπει να τις δούμε για να κλείσει αυτή η πληγή.”
Ο Αντρέας Στυλιανού είχε δει για τελευταία φορά τον πατέρα του σε ηλικία τριών ετών, ενώ από το ραδιόφωνο τότε είχε μεταδοθεί μήνυμα προς την οικογένεια του αγνοούμενου ότι “Ο Παναγιώτης Στυλλή Σιακαλλή από την Πάνω Δευτερά πληροφορεί τη γυναίκα του ότι είναι καλά και θα γυρίσει όταν μπορέσει”
Advertisement“Ήταν μια ψεύτικη ελπίδα τελικά, όπως με την ελπίδα ζούσαν για αρκετά χρόνια οι οικογένειες των αγνοουμένων που περίμεναν τους δικούς τους να επιστρέψουν. Όπως βλέπουμε τα τελευταία χρόνια, η επιστροφή είναι πολύ διαφορετική. Είναι κρίμα για τις οικογένειες τους και για τους ανθρώπους τους ίδιους που στερούμε στις οικογένειες τους τον σεβασμό ότι είναι παιδιά ήρωα. Δεν ήταν μόνο το 1955 στην Κύπρο, δεν ήταν μόνο το 1821 στον Ελληνισμό”
Ο κύριος Στυλιανού πάντως αναγνωρίζει ότι το “χαρτί” των αγνουμένων και των μαυροφορεμένων γυναικών στο συρματόπλεγμα ίσως να ήταν και το μοναδικό για να καταλάβει η διεθνής κοινότητα τι πραγματικά συνέβη στην Κύπρο.
Advertisement“Θα μπορούσαμε όμως να δώσουμε ένα σεβασμό σε αυτές τις γυναίκες και όχι εκμετάλλευση. Η Τουρκία και ο κατοχικός στρατός έχουν ευθύνες και πληροφορίες που πρέπει να αναζητήσουμε, αλλά και εμείς πρέπει να κάνουμε τη δική μας αυτοκριτική. Το συγνώμη θα ήταν το πιο λίγο, αλλά εάν δεν το νιώθει κάποιος καλύτερα να μην το πει.”
O δημοσιογράφος Αντρέας Παράσχος, ο οποίος αποκάλυψε πτυχές του δράματος των αγνοουμένων κατά την πολύχρονη του πορεία, διερωτήθηκε γιατί κυβέρνηση, Βουλή και πολιτικά κόμματα δεν ενήργησαν διαχρονικά για να “λάμψει” η αλήθεια σε σχέση με την υπόθεση των αγνοουμένων.
Advertisement“Το πένθος όταν χάσει κάποιος το παιδί του, τον γονιό του, τον αδελφό του επουλώνεται από τον χρόνο. Και η μνήμη παίρνει τον δρόμο της ζωής. Αυτό το πένθος όμως, έγινε ζωή, έγινε συνέχεια, έγινε σαράκι που σκότωσε την ευτυχία στις ζωές των υπολοίπων. Αντιλαμβάνεστε τι σημαίνει να περιμένεις έναν άνθρωπο για μισό αιώνα; Αντιλαμβάνεστε τι σημαίνει μετά από 25 χρόνια να σου λένε ότι τον βρήκαν στο Κοιμητήριο Λακατάμιας και ότι να και το ρολόι του, να και το ΦΑΠ του.”
