Ακούστηκε ξανά το κουδούνι της νίκης στους διαδρόμους της Παιδογκολογικής Κλινικής του Μάκαρειου Νοσοκομείου και δόθηκε το μήνυμα ότι ακόμη ένα παιδί νίκησε τον καρκίνο.
Η φωτογραφία που αναρτήθηκε σε σελίδα κοινωνικής δικτύωσης, αποτυπώνει τη στιγμή που ο μικρός Γιώργος, παίρνει στα χέρια του το “εισιτήριο” μετά από πολύμηνες θεραπείες και επιστρέφει στο σπίτι του, στην αγκαλιά της οικογένειάς του. “Δεν παραιτήθηκα, άντεξα”, γράφει στην μπλούζα του και είναι έτοιμος να κάνει μια νέα αρχή, φεύγοντας πλέον .. νικητής σε μια μάχη που κράτησε για τρία χρόνια.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
ΦΩΤΟ: "Δάκρυσα, πόνεσα αλλά σε νίκησα άτιμε καρκίνε"
Ο Διευθυντής της Παιδογκολογικής Κλινικής του Μακάρειου Νοσοκομείου, Δρ. Λοϊζος Λοϊζου μίλησε στο AlphaNewsLive για όλες εκείνες τις φορές που χτύπησε το κουδούνι της νίκης. Περιγράφει τα συναισθήματά του, αποκαλύπτει τις στιγμές που στιγμάτισαν την καριέρα του, εξηγεί το πολυεπίπεδο έργο πίσω από τις κλειστές πόρτες της παιδογκολογικής μονάδας και στέλνει το δικό του μήνυμα με αφορμή τον μήνα ευαισθητοποίησης για τον παιδικό καρκίνο.
Διαβάστε αυτούσια τη συνέντευξη του Δρ. Λοϊζου Λοϊζου
Μπήκαμε στον Σεπτέμβριο, στον μήνα ευαισθητοποίησης για τον παιδικό καρκίνο. Θα ήθελα να αρχίσουμε με μια συγκινητική φωτογραφία που είδαμε σε σελίδα κοινωνικής δικτύωσης. Ένα παιδί να χτυπά το κουδούνι της νίκης στον διάδρομο της Παιδογκολογικής Μονάδας…
“”Είναι ένας θεσμός που επικρατεί διεθνώς και τα τελευταία χρόνια τον έχουμε υιοθετήσει και στο Παιδογκολογικό του Μακάρειου Νοσοκομείου, κάθε φορά που ένα παιδί ολοκληρώνει τις θεραπείες του, φεύγοντας από το νοσοκομείο χτυπά μια ειδική καμπάνα. Είναι μια πολύ σημαντική στιγμή, μια στιγμή αίσθησης επίτευξης αποτελέσματος, ευχαρίστησης, αγάπης και συγκίνησης για όλους. Τόσο για το παιδί που πλέον μπορεί να έχει μια κανονική ζωή, δεν πρέπει να γίνεται πλέον εισαγωγή για τις θεραπείες. Όμως ανάλογα με την περίπτωση, το είδος της κακοήθειας που πάσχει θα έρχεται κατά συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα που ποικίλουν από δυο, τέσσερις έξι μήνες”.
Ποια είναι τα συναισθήματα κάθε φορά που χτυπά το κουδούνι της νίκης;
Advertisement“Τα συναισθήματα είναι πολύ έντονα για όλους και για το ίδιο το παιδί που νιώθει νικητής, γιατί κατάφερε να ολοκληρώσει με επιτυχία τις θεραπείες του αλλά και για το προσωπικό, τους γιατρούς και τους νοσηλευτές που ήταν δίπλα στην οικογένεια και τους συνόδευσαν στον Γολγοθά του καρκίνου ή της λευχαιμίας. Σίγουρα είναι κάτι πολύ συγκινητικό”
Πόσες φορές χτύπησε φέτος;
Advertisement“Κάθε φορά που ένα παιδάκι τελειώνει τις θεραπείας του χτυπά. Φυσικά να τονίσω ότι στην Κύπρο έχουμε εφαρμόσει αυτό το “έθιμο” εδώ και δυο με τρία χρόνια. Σε χώρες του εξωτερικού το εφαρμόζουν για περισσότερα χρόνια. Τώρα πόσες φορές ακριβώς είναι δύσκολο να σας πω. Αν υπολογίσουμε ότι από το Παιδογκολογικό κάθε χρόνο, ο αριθμός των νέων περιστατικών είναι γύρω στα 35 και τα πλείστα τελειώνουν τις θεραπείες τους άρα γύρω στις 35 φορές θα χτυπήσει το κουδούνι της νίκης, ίσως και περισσότερο. Κάποτε το καμπανάκι μπορεί να κτυπήσει σε έξι μήνες μετά από την ολοκλήρωση των θεραπειών, κάποτε μετά από τρία χρόνια”.
Ποια είναι τα δικά σας συναισθήματα κάθε φορά που ένα παιδί νικά τον καρκίνο και παίρνει το “εισιτήριο” για να επιστρέψει στο σπίτι του;
“Είναι υπέροχα τα αισθήματα, είναι αυτά που μας κρατάνε σε αυτή τη δύσκολη δουλειά, τουλάχιστον για εμένα τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες και για τα τελευταία 32 χρόνια στην Κύπρο, αφού ιδρύσαμε το Παιδογκολογικό Τμήμα. Είναι ο στόχος μας, η αποστολή, το λειτούργημα και το όραμα να γιατρεύονται χωρίς μακροχρόνια προβλήματα. Είναι αυτό που μας κρατά και μας κάνει, όχι μόνο εμένα αλλά και τους συναδέλφους μου, γιατί θέλουμε να γιατρεύουμε όλο και περισσότερα παιδιά και παρακολουθούμε συνεχώς τις εξελίξεις για να προσφέρουμε όσο το δυνατό καλύτερες θεραπείες”.
Βρίσκεται εδώ και χρόνια σε ένα νευραλγικό πόστο. Ποια ήταν η στιγμή πιστεύετε που στιγμάτισε την καριέρα σας;
“Αν το δούμε με την έννοια του ότι ήταν πολύ σημαντικό, μπορεί να είναι η στιγμή που αρχίσαμε το στάδιο αναβάθμισης της Παιδογκολογικής Κλινικής, όταν κάναμε τον πρώτο μας θάλαμο το 1993, μετά το νέο Παιδογκολογικό που έχουμε το 2011. Σίγουρα από αυτά τα χρονικά σημεία που δείχνουν την πορεία της Παιδογκολογίας στην Κύπρο οι συγκινήσεις που νιώθουμε πολύ ιδιαίτερες για κάθε παιδί. Είναι πραγματικά αμέτρητες και με την αφυπηρέτησή μου θα γράψω βιβλίο γιατί με ενδιαφέρει πάρα πολύ. Το κάθε παιδί μας προσφέρει απίστευτα διδάγματα. Η κάθε οικογένεια έχει πολλά να μας μάθει. Μπορώ να σας περιγράψω εκατοντάδες στιγμές έντονης συγκίνησης είτε προς το θετικό είτε προς το αρνητικό”.
Η συνάντηση με πρώην ασθενείς..
Θυμάστε μια από αυτές τις στιγμές για να μας περιγράψετε;
“Ήταν πολλές, δεν μπορώ να πω μια ιδιαίτερη και κάποιες μπορεί να είναι τραυματικές. Για παράδειγμα η περίπτωση ενός έφηβου το 1994 με τον οποίο είχα αναπτύξει στενή σχέση και δυστυχώς παρά το γεγονός ότι υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση υποτροπίασε η ασθένειά του και να συζητάς με έναν έφηβο που να σου λέει “γιατρέ μου, δεν έχω καμία πιθανότητα; θα πεθάνω”; Και να συζητάς μαζί του και να είναι πλήρως συνειδητοποιημένος. Από την άλλη να θυμάσαι παιδιά που έρχονται 20 και 30 χρόνια μετά, όπως πρόσφατα σε ένα γάμο ενός παιδιού που παντρεύτηκε, βρέθηκαν 5-6 παλιοί ασθενείς μου που είναι γύρω στα 38 με 40 ετών, και βγάλαμε φωτογραφία. Είναι έντονο το συναίσθημα να βλέπεις παιδιά που τα είχες βρέφη, κάποιους για πέντε και κάποιους για δέκα, και να είσαι μαζί τους. Όλα αυτά μας κρατούν σε αυτό το δύσκολο επάγγελμα”.
“Πρέπει να φτάσουμε τη μέρα που κανένα παιδί δεν θα χάνει τη μάχη”
Ποιο είναι το μήνυμά σας με αφορμή τον μήνα ευαισθητοποίησης για τον παιδικό καρκίνο.
“Xρειάζεται πολλά, έχουμε πετύχει πολλά τις τελευταίες δεκαετίες. Υπάρχουν πολλά διδάγματα που μπορούμε να πάρουμε από τις επιτυχίες, δεν είμαστε ευχαριστημένοι για την κατάσταση όπως είναι σήμερα διεθνώς, δεν μιλώ μόνο για την Κύπρο. Αντίθετα προχωρούμε στην Κύπρο όπως τις άλλες ανεπτυγμένες χώρες. Όμως μπορεί να γίνει πρόοδος, μπορούμε να πετύχουμε πολλά και πρέπει να φτάσουμε τη μέρα που κανένα παιδί δεν θα χάνει τη μάχη με τον καρκίνο αλλά υπάρχουν πολλά που πρέπει να γίνουν και σε επιστημονικό επίπεδο και σε κοινωνικό επίπεδο. Για παράδειγμα στήριξη των οικογενειών, νομοθεσίες που να προάγουν την στήριξή τους. Πρέπει να δουλέψουμε όλοι μαζί για το καλό των παιδιών μας”.
