Στο χωριό Hakimawa της Νιγηρίας, οι κάτοικοι ζούσαν για να επιβιώνουν μέχρι την επόμενη μέρα. Μέχρι εκεί μπορούσαν να τους πάνε οι προσδοκίες και τα όνειρά τους. Μια αγροτική κοινότητα, χωρίς ουσιαστική κρατική μέριμνα, εγκαταλελειμμένη στην τύχη της. Τα παιδιά, που αποτελούν και την πλειοψηφία του πληθυσμού, έτρεχαν όλη μέρα ξυπόλητα στους χωματόδρομους-δεν είχαν έτσι κι αλλιώς κάπου αλλού να πάνε, αφού δεν υπήρχε σχολείο στην περιοχή.

Όταν η ActionAid επισκέφτηκε την περιοχή το 2007, απευθύνθηκε στους κατοίκους -όπως κάνει συνήθως- για να μάθει τις ελλείψεις και τις πρωταρχικές τους ανάγκες. Τα προβλήματα ήταν πολλά σε όλους τους τομείς της καθημερινότητας και ήταν δύσκολο να αξιολογηθεί ποιο ήταν το πιο επιτακτικό. Καμία υποδομή για υπηρεσίες υγείας, οι γυναίκες γεννούσαν στο σπίτι και όποιος αρρώσταινε τον θεράπευαν με βότανα, κανένα σχολείο, καθόλου ηλεκτροδότηση.

Την απάντηση έδωσαν ομόφωνα οι ίδιοι οι κάτοικοι μέσα από τα λόγια του Hakimi Salihu, αρχηγού του χωριού: «Όταν μας επισκέφτηκαν (η ActionAid), νομίζαμε αρχικά ότι ήταν από την κυβέρνηση και χαρήκαμε πολύ, αφού στα μέρη μας τους βλέπουμε μόνο μια-δυο φορές την τετραετία. Μας ρώτησαν ποιες ήταν οι πρώτες ανάγκες μας κι εμείς τους είπαμε ότι χρειαζόμασταν τα πάντα, αφού δεν είχαμε τίποτα-ούτε νερό ούτε ρεύμα ούτε σχολείο ούτε κέντρο υγείας. Αφού συζητήσαμε, αποφασίσαμε να ζητήσουμε εκπαίδευση κι έτσι ζητήσαμε να μας φτιάξουν ένα σχολείο. Αν έχουμε εκπαίδευση, μπορούμε να αποκτήσουμε και όλα τα άλλα».

Η απάντηση αυτή των κατοίκων ενός απομακρυσμένου χωριού της Νιγηρίας συμπυκνώνει όλη τη φιλοσοφία των αναπτυξιακών οργανώσεων, που βλέπει την εκπαίδευση ως βασικό εργαλείο μέσω του οποίου οι πολίτες σε όλο τον κόσμο θα μπορέσουν οι ίδιοι να διεκδικήσουν όσα δικαιούνται-ένα καλύτερο μέλλον. Το σχολείο για τα παιδιά θα μπορέσει να διασφαλίσει μια καλύτερη ζωή για όλη την κοινότητα, η προώθηση της εκπαίδευσης των κοριτσιών θα μπορέσει να άρει τις έμφυλες διακρίσεις και την έμφυλη βία, οι εκπαιδεύσεις των ενηλίκων θα συμβάλουν στην εξασφάλιση εισοδήματος, στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους, στην απαίτηση λογοδοσίας από τις αρχές.

Το 2010, η ActionAid έχτισε το πρώτο σχολείο για τους κατοίκους του Hakimawa.Όλοι ήταν ενθουσιασμένοι και ο αρχηγός είχε προτρέψει όλα τα σπίτια να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο. Το πρώτο «κουδούνι» συγκέντρωσε 107 μαθητές και μαθήτριες. Ήταν πολύ περισσότεροι από όσους χωρούσε το σχολείο και από τη διαθεσιμότητα των εθελοντών δασκάλων, αλλά ήταν όλοι ευτυχισμένοι που είχαν έναν χώρο για μάθημα.   

«Όταν είδαμε ότι ο αριθμός των μαθητών αυξάνεται πολύ και δεν υπήρχαν αρκετοί δάσκαλοι, απευθυνθήκαμε στην κυβέρνηση και ο Υπουργός Παιδείας μάς υποσχέθηκε ότι θα στείλουν δασκάλους. Έτσι κι έγινε και μας έστειλαν 8 δασκάλους. Στη συνέχεια, περιμέναμε να μας χτίσουν και άλλα σχολεία και να συνεχίσουν ό,τι άρχισε η ActionAid», συμπληρώνει ο Hakimi Salihou.

Σήμερα, 12 χρόνια μετά, η ζωή για τους κατοίκους της κοινότητας Kebbi, όπου βρίσκεται και το χωριό  Hakimawa, έχει αλλάξει ριζικά: οι γονείς στέλνουν τα παιδιά τους στα σχολεία, που όλο και αυξάνονται, οι κάτοικοι έχουν μάθει να διεκδικούν, εξασφαλίζοντας έργα ύδρευσης, εκπαίδευση, ηλεκτροδότηση, υπηρεσίες υγείας, οι γυναίκες έχουν αποκτήσει φωνή μέσα στην κοινωνία. Και όπως γίνεται σε κάθε περιοχή δράσης της οργάνωσης, το έργο ολοκληρώνεται και οι κάτοικοι παίρνουν αποκλειστικά στα χέρια τους τη διαχείριση του τόπου τους.

Το έργο θα συνεχιστεί σε κάποια άλλη ευάλωτη γωνιά του κόσμου, όπου όλα μπορούν να ξεκινήσουν από ένα σχολείο…

Photo credits: Tom Saater/ActionAid

Μάθετε περισσότερα για το Πρόγραμμα Αναδοχής και το έργο της ActionAid εδώ.