Tα όσα συγκλονιστικά βίωσε το μαύρο πρωινό της 11ης Ιουλίου 2011, όταν κλήθηκε να μεταβεί στο χώρο της φονικής έκρηξης στη ναυτική βάση Ευάγγελος Φλωράκης στο Μαρί, περιέγραψε στον δημοσιογράφο του alphanews.live Aντρέα Οδυσσέως, ο εθελοντής διασώστης Γιώργος Δημητρίου.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Ώρα 3:30, ξημερώματα Δευτέρας, ξύπνησα χωρίς να ξέρω τον λόγο. Είδα τα φώτα του δωματίου μου ν’ αναβοσβήνουν, όμως δεν έδωσα σημασία. Η πρώτη σκέψη μου; Υπερφόρτωση του συστήματος. Που να ήξερα όμως ότι ήταν η αρχή του κακού που γίναμε όλοι μάρτυρες… Λίγα λεπτά μετά κατάφερα να κοιμηθώ και πάλι.Στις 6:15 το πρωί χτύπησε το κινητό μου, δεν έδωσα σημασία όμως. Λάθος μου. Ήταν ο πατέρας μου που ήθελε να μου πει τα κακά μαντάτα αλλά και για να με ξυπνήσει γιατί ήταν σίγουρος ότι θα χρειάζονταν η ομάδα μας να πάει να βοηθήσει.
55 λεπτά μετά, στις 7:10 χτύπησε και πάλι το κινητό μου. Το απαντώ και ακούω την εκπαιδεύτρια μου από την ομάδα διάσωσης να μου λέει «Γρήγορα έλα στον σταθμό, έγινε έκρηξη στην Ναυτική Βάση στο Μαρί και έχει πολλούς τραυματίες, φέρε και το δικό σου σακίδιο πρώτων βοηθειών». Εντός 8 λεπτών περίπου ετοιμάστηκα και μετέβηκα στον σταθμό διάσωσης. Ήταν όλα έτοιμα, οχήματα και εξοπλισμός, κάναμε τον σταυρό μας και ξεκινήσαμε.
Όσο πλησιάζαμε στην περιοχή δεν πιστεύαμε το τι έβλεπαν τα μάτια μας. Τρία χιλιόμετρα περίπου πριν την ναυτική βάση βλέπαμε αυτοκίνητα κατεστραμμένα δέντρα και θάμνους στην μέση του δρόμου. Τρομάξαμε όμως περισσότερο όταν βλέπαμε κομμάτια από μέταλλο παραμορφωμένα. Μετά από λίγα λεπτά πήραμε οδηγίες για να πάμε στο χωριό Μαρί για να ελέγξουμε αν έχει τραυματίες ή αν θέλουν οποιαδήποτε βοήθεια οι κάτοικοι του χωρίου. Έτσι και έγινε. Διασχίζοντας το χωριό με το όχημα διάσωσης τα δάκρυα μας δεν άργησαν να αρχίσουν να τρέχουν από τα μάτια μας. Όπου και να κοιτάζαμε βλέπαμε σπίτια και αυτοκίνητα κατεστραμμένα. Ανθρώπους δακρυσμένους, απογοητευμένους με ένα γιατί να βγαίνει από το στόμα τους. Το ευχάριστο ήταν ότι στο χωριό δεν είχε τραυματίες. Έτσι αποφασίσαμε να φύγουμε από το χωριό και ζητήσαμε οδηγίες για το προς που θα κατευθυνθούμε… Οι οδηγίες ήταν να πάμε στην πύλη του στρατοπέδου για να ενωθούμε με άντρες της ΜΜΑΔ και ν’ αρχίσουμε σάρωση. Σε δυο λεπτά ήμασταν εκεί. Οι οδηγίες από την αστυνομία ήταν πολύ τρομακτικές αλλά ήταν για το καλό όλων μας. «Παιδιά προσέχετε που πατάτε και μην μετακινείτε απολύτως τίποτα, μπορεί να υπάρχουν εκρηχτικά. Σας παρακαλώ πολύ προσέχετε…» Αγχωμένοι αλλά γεμάτοι από ψυχικές δυνάμεις και οι ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ ΛΕΜΕΣΙΑΝΟΙ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ ΔΙΑΣΩΣΤΕΣ μαζί με τα παιδιά της ΜΜΑΔ αρχίσαμε ν ανεβαίνουμε τον χωματόδρομο αριστερά της πύλης. Όταν ανεβήκαμε στον λόφο είδαμε την ΚΟΛΑΣΗ να ξαπλώνεται μπροστά μας. Μείναμε εκεί για 5-6 λεπτά για να δούμε από ψηλά το μέρος που θα επιχειρούσαμε. Τότε ο τμηματάρχης μας, μας λέει: «Παιδιά ήρθαμε για έναν σκοπό εδώ, όμως δεν είναι κανένας υποχρεωμένος να κάνει οτιδήποτε αν δεν νιώθει έτοιμος, οι συνάδελφοι μας οι πυροσβέστες ήρθαν να σβήσουν την πυρκαγιά αλλά τους σκότωσε η έκρηξη. Όποιος νομίζει ότι δεν είναι σίγουρος να πάει πίσω στην πύλη…». Για ένα λεπτό δεν μιλούσαμε κοιταζόμασταν στα μάτια μόνο.
AdvertisementΜια φωνή ακούγεται να λέει: «Παιδιά συγγνώμη δεν μπορώ να το κάνω, στο σπίτι με περιμένουν τα παιδιά μου…». Ήταν μια νέα διασώστρια, που ένιωσε ότι δεν μπορούσε να το διακινδυνεύσει. Έτσι, μετά από οδηγίες του τμηματάρχη μας εγώ και ακόμη μια διασώστρια την οδηγήσαμε δακρυσμένη στην πύλη και εμείς επιστρέψαμε πίσω και ενωθήκαμε πάλι με την ομάδα. Σε μια γραμμή 500 μέτρων αποτελούμενη από περίπου 500 άτομα, διασώστες και αστυνομικούς, ξεκινήσαμε το ψάξιμο για να βρούμε κομμάτια από τα διαμελισμένα σώματα των παλικαριών μας. Μετά το τέλος του πρώτου μέρους της έρευνας που διήρκησε 2-3 ώρες, καθώς ξεκουραζόμασταν για λίγα λεπτά παίρναμε νέες οδηγίες από τον υπεύθυνο της ΜΜΑΔ που έλεγε ότι θα συνεχίσουμε προς τον ηλεκτροπαραγωγικό σταθμό. Μετά από λίγες ανάσες που πήραμε αρχίσαμε πάλι το δύσκολο έργο μας.
Λίγα μέτρα μπροστά από εμένα βλέπω 3 λευκά σεντόνια, 3 διασώστες και έναν αστυνομικό, λίγο πιο πέρα ένα στρατιωτικό βυτιοφόρο που καταστράφηκε εντελώς. Έφτασα κοντά τους πριν ο αστυνομικός καλύψει ένα από τα παλικάρια μας εντελώς. Ακούω την εκπαιδεύτριά μου να λέει στον αστυνομικό: «Σε παρακαλώ σκέπασε και τα άρβυλα του», και ρωτάει ο αστυνομικός: «Έχεις και εσύ γιο στρατιώτη;» Εκείνη τη στιγμή δεν θα την ξεχάσω για το υπόλοιπο της ζωής μου. Η φωνή της διασώστριας ακούγεται και μου λέει «Γιώργο, τα μωρά, τα μωρά, γιατί, γιατί, γιατί;» ξεσπώντας σε λυγμούς και κλάματα για λίγα λεπτά στην αγκαλιά μου. Προσπαθούσα να την καθησυχάσω για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε, όπως και έγινε.Όταν φτάσαμε στην άκρη του βουνού βλέπαμε τον ηλεκτροπαραγωγό σταθμό πλήρως κατεστραμμένο, τα ντεπόζιτα καυσίμων παραμορφωμένα και τότε θυμηθήκαμε τον τμηματάρχη μας που μας συμβούλεψε για τους κίνδυνους που θα διατρέχαμε. Στα δεξιά μας αντικρίσαμε ένα επιτελικό όχημα του στρατού, πήγαμε κοντά για να ψάξουμε μήπως βρούμε κάτι, τίποτα όμως εκτός από κάποια επιθέματα ματωμένα μπροστά από το όχημα και την μαξιλάρα του οδηγού ελαφρώς ματωμένη στο πάνω μέρος. Κοιταχτήκαμε όλοι στα μάτια και σκεφτήκαμε όλοι το ίδιο πράγμα, ότι κάποιος μετά την έκρηξη προσπάθησε να βοηθήσει τον τραυματισμένο στρατιώτη. Αυτή η σκηνή έφερε το τέλος του δεύτερου σκέλους της έρευνας. Αποχωρήσαμε όλες οι ομάδες, ψάχνοντας όμως συνεχώς μέχρι να πάμε στην πύλη για μισή ώρα ξεκούρασης πριν πάμε στο σημείο όπου ήταν ο κρατήρας για νέα σάρωση.
Μετά το τέλος του διαλείμματος παραταχτήκαμε όλες οι δυνάμεις κατά μήκος του δρόμου που οδηγά στις εγκαταστάσεις του στρατοπέδου, και όλοι μαζί αρχίσαμε τη σάρωση Κατά την ανάβασή μας στο βουνό βλέπαμε το ίδιο σκηνικό όπως και πριν. Μεταλλικά θραύσματα από τα εκρηκτικά, κομμάτια από κοντέινερ, μεταλλικούς άξονες με διάμετρο 10 εκατοστά περίπου και ύψος 3 μέτρα, ζώα πουλιά όλα νεκρά στο χώμα. Όταν κατεβήκαμε το βουνό είδαμε και τι προκάλεσε όλη αυτή την τραγωδία. Καθώς πλησιάζαμε στον κρατήρα όπου είχε διάμετρο 50 μέτρα περίπου και βάθος 15-20 είδαμε ένα μεγάλο πυροσβεστικό όχημα πλήρως καταστραμμένο, κάποιοι από τους διασώστες εντόπισαν την σορό ενός ακόμη παλικαριού μας στην θέση του οδηγού σε πολύ άσχημη κατάσταση. Βγήκαν στο όχημα για να τον σκεπάσουν και τότε μια φωνή γεμάτη αγωνία ακούγεται από τον λόφο που ήμασταν πριν: «κατεβείτε γρήγορα κάτω, έχει γεμάτες φιάλες το όχημα μέσα!». Με προσεχτικές κινήσεις και υπακούοντας τον υπεύθυνο επιχείρησης που φώναξε, οι διασώστες κατέβηκαν από το όχημα με ασφάλεια και συνεχίσαμε. Όλες οι ομάδες συνεχίσαμε την έρευνα μέχρι και το λιμάνι όπου είχαν καταστραφεί τα πάντα. Έφτασε η ώρα να αποχωρήσουμε. Μπήκαμε στα οχήματα μας και φεύγαμε γεμάτοι πόνο, θλίψη και ένα μεγάλο γιατί.
