Εικοσιπέντε χρόνια πέρασαν από τότε που η Ελληνίδα ηθοποιός και ποιήτρια Κατερίνα Γώγου, έλαβε την απόφαση να τερματίσει τη ζωή της καταναλώνοντας υπερβολική δόση αλκοόλης και ναρκωτικών, αφήνοντας πίσω τον κόσμο που της προκαλούσε οργή αλλά και θλίψη.

Τα ποιήματα της ήταν κατά βάση απαισιόδοξα, ωστόσο είχαν μια υποβόσκουσα αισιοδοξία. Έγραψε τα βιβλία “Τρία κλικ αριστερά”, “Ιδιώνυμο”, “Ξύλινο παλτό”, “Νόστος”, “ Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών”, το ανέκδοτο “Ρόδον”.

“Όταν ακούω “Κατερίνα” τρομάζω, νομίζω πως πρέπει να καταδώσω κάποιον” γράφει στο ποίημα της “καμιά φορά”, που περιέχει έναν από τους πιο γνωστούς και χαρακτηριστικούς της στοίχους “Στο μυαλό είναι ο στόχος, το νου σου ε;”.

Καμιά φορά (1981)Καμιά φορά ανοίγει η πόρτα σιγά σιγά και μπαίνεις. Φοράς άσπρο κάτασπρο κουστούμι και λινά παπούτσια. Σκύβεις βάζεις στοργικά στη χούφτα μου72 φράγκα και φεύγεις. Έχω μείνει στη θέση που μ’ άφησεςγια να με ξαναβρείς. Όμως πρέπει νά `χει περάσει πολύς καιρόςγιατί τα νύχια μου μακρύνανε κι οι φίλοι (μου) με φοβούνται.

Κάθε μέρα μαγειρεύω πατάτεςέχω χάσει τη φαντασία μουκι όταν ακούω “Κατερίνα” τρομάζω. Νομίζω πως πρέπει να καταδώσω κάποιον.Έχω φυλάξει κάτι αποκόμματα με κάποιονπου λέγανε πως είσαι συ. Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες, γιατί γράψανε πως σου ρίξανε στα πόδια.Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.Στο μυαλό είναι ο στόχος, το νου σου ε;

Έτσι Είναι Όπως Τα Λες

Ναι. Έτσι είναι όπως τα λες.Άμα ψάξεις βαθιάβρίσκεις σπίτια δίπαταπούχουν στο κατώι πύλινα δοχείαλίγη ώρα μακρυά απ’ τη θάλασσακαι κοψοχρονιάς.Και στο βουνό είν’ όμορφαμε δέντρα και ποτάμιαμε γυναίκα και μια γίδα είσαι εντάξει.

Μόνο που εμείς είχαμε αποφασίσειν’ αλλάξουμε τον κόσμοκι αυτό δεν γίνεται με εξοχή.Τόχαμε πει αυτό.Ψάχναμε να βρούμε όπλαξέραμεπως όλοι πεθαίνουνεαλλά υπάρχουνε θάνατοι που βαραίνουνεγιατί διαλέγουμε οι ίδιοι τον τρόπο.

Και μείς αποφασίσαμετο θάνατο στο θάνατο

γιατί αγαπάγαμε πολύ τη ζωή.Ξέρω πως υπάρχουνε ατέλειωτες ακρογιαλιέςκαι δέντρα μες στη θάλασσακι ο έρωτας είναι σπουδαίο πράγμα.Άλλα έπρεπε πρώτα να τελειώνουμε με ταγουρούνια.

Ήρθες εδώ και κάπνιζεςκοιτώντας τα σανίδια.Ήσουν αόριστος και μακρινόςκοκκίνιζες σαν τα κορίτσιαούτε κουβέντα για όλα αυτάούτε και γω σου μίλησασούπα μονάχα «μη χάνεσαι»και συ μου είπες «ναι μωρέ»κι έφυγες ξεχνώντας τα τσιγάρα σου.

Έδωσα μια και γωέτσι όπως έχω δει να κάνετε οι άντρεςκαι τρύπησα με το δάχτυλοπέρα για πέρα το πακέτο.Δεν ήτανε κι η μάρκα μου «μωρέ».

“Τα τρία κλικ αριστερά” ξεπούλησαν ακόμα και στην Αμερική.

Μερικά αποσπάσματα:

“Η ζωή μας είναι

άσκοπα λαχανητά

σε κανονισμένες απεργίες

ρουφιάνους και περιπολικά.

Γι’ αυτό σου λέω.

Την άλλη φορά που θα μας ρίξουνε

να μην την κοπανήσουμε. Να ζυγιαστούμε.

Μην ξεπουλήσουμε φτηνά το τομάρι μας ρε.”

“και είναι -όχι πως φοβάμαι- 

 μα να, θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα 

 και πως εσύ πρέπει να μάθεις 

 να μην κατεβαίνεις στο δρόμο 

 χωρίς όπλα όπως εγώ 

 – γιατί εγώ δεν πρόλαβα- 

 γιατί τότε θα χαθείς όπως και εγώ”

Για την αποκατάσταση του μαύρου:

Άσπρη είναι η αρία φυλήη σιωπήτα λευκά κελιάτο ψύχοςτο χιόνι

οι άσπρες μπλούζες των γιατρώντα νεκροσέντοναη ηρωίνη.Αυτά λίγο πρόχειραγια την αποκατάσταση του μαύρου.

“Έχω ένα παράπονο… Άκου το. Ελεύθερος σκοπευτής ήταν ο Νικόλας Άσιμος. Τον δολοφόνησαν. Τον Παύλο Σιδηρόπουλο, το ίδιο. Η μόνη επιζώσα, εγώ…”, είπε.

Λίγους μήνες μετά ένα ασθενοφόρο την παρέλαβε, νεκρή. Δεν ήταν έκπληξη. Όσοι την γνώριζαν την είχαν ξεγράψει από όταν σταμάτησε να κοιτάει τους ανθρώπους στα μάτια και περπατούσε με τα μάτια στο δρόμο.