Η Άννα Μπεζάν μίλησε στον Γιάννη Βίτσα και το “7 ΜΕΡΕΣ TV” για τα τραυματικά γεγονότα της παιδικής της ηλικίας, αλλά και την ψυχοθεραπεία που της χαρίζει απλόχερα η υποκριτική.

Έχεις βιώσει μια σειρά τραυματικών γεγονότων στην παιδική σου ηλικία. Από τα 12 έως τα 18 ζούσες σε ορφανοτροφείο. Τι θεωρείς πια ότι σου προσέφεραν αυτά τα έξι δύσκολα χρόνια;

Φεύγοντας από τη Μέλισσα, αυτό που αποκόμισα γενικά είναι ότι οι άνθρωποι έχουμε πάρα πολλές επιλογές. Πρέπει να προχωράμε με το ένστικτό μας για να επιβιώσουμε και να επιλέξουμε τον σωστό δρόμο. Επίσης, απέκτησα ευαισθησία για τα παιδιά και τρομερές γνώσεις, γιατί στο ορφανοτροφείο επικεντρώνονταν στις βάσεις που έπρεπε να έχουμε για τις μετέπειτα σπουδές μας αλλά και σε μια σειρά δραστηριότητες.

Έλαβες με έναν τρόπο στο ορφανοτροφείο την αγκαλιά της μητέρας που σου έλειπε;

Είναι μεγάλη κουβέντα αυτή. Θα σου πω ότι φαντάζομαι πως δεν είναι το ίδιο -γιατί δεν ξέρω και εγώ πώς είναι. Όμως, ως ένα βαθμό, ήξερα ότι έχω έναν άνθρωπο δίπλα μου όταν δεν είμαι καλά. Νομίζω ότι αυτό είναι και το πιο σημαντικό στο χώρο να είναι κοντά σου ένας άνθρωπος σε ημέρες που θα είναι δύσκολες.

Έχεις συγχωρέσει τη μαμά σου για το ότι είναι απούσα στη ζωή σου;

Δεν κρατάω κακία σε κανένα. δεν μπορώ να κρατήσω κακία σε μια γυναίκα την οποία δεν γνωρίζω.

Η υποκριτική με ένα τρόπο είναι ένα απάγκιο στη ζωή σου;

Σίγουρα είναι ψυχοθεραπεία. Με έχει βοηθήσει να αντιλαμβάνομαι καλύτερα τους ανθρώπους. Έχω μάθει όταν μιλά ο άλλος να καταλαβαίνω τι κρύβει πίσω του.