Του Δρ Κυριάκου Α. Κενεβέζου*

 

Δεν ξέρω γιατί προέκυψαν τώρα οι νουθεσίες και ποια είναι η αφετηρία τους, ούτε αν είναι προέκταση μιας ευρύτερης κυβερνητικής στρατηγικής.

Σε κάθε πάντως περίπτωση ό,τι και αν συμβαίνει οφείλει η κυβέρνηση να λάβει θέση.

Ο διπλωμάτης Μενέλαος Μενέλαου δεν είναι ένα φυσικό πρόσωπο που εκπροσωπεί τον εαυτό του.

Είναι ο διορισμένος διαπραγματευτής της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ως εκ τούτου, φωνή και εικόνα μας στο πλαίσιο και επί του πεδίου κάθε προσπάθειας σε προσκήνιο και παρασκήνιο που αφορά το Κυπριακό.

Παρά δε το ότι είναι επί πολλά έτη ο διορισμένος διαπραγματευτής μας είναι η πρώτη φορά που προτάσσει με τόση έμφαση την πτυχή και αντίθεση του φόβου με την ελπίδα ως κυρίαρχο επιχείρημα και αξίωμα για την από μέρους των Ελληνοκυπρίων μη στήριξης της οποίας προσπάθειας για λύση του κυπριακού.

Την ίδια δε ώρα και σε παράλληλη επιχειρηματολογία και ρητορική κάλεσε τις δύο πλευρές σε συμφιλίωση.

Αυτό και αν είναι εκτροπή και απεύχομαι να είναι συνειδητή θέση και επιλογή αλλά απλά μια αφελής αναφορά, στο πλαίσιο μιας εκδήλωσης της πρεσβείας της Νορβηγίας στην Αθήνα.

Αυτό βέβαια δεν αναιρεί σε καμία περίπτωση την σοβαρότητα του ατοπήματος και την έκθεση της πλευράς μας.

Επειδή είμαι βέβαιος ότι ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά και ο ΥΠΕΞ παρακολουθούν, υπό την ευρεία εννοία, τον διαπραγματευτή μας είτε θα δούμε τις επόμενες μέρες διόρθωση, είτε η θέση θα πρέπει να θεωρείται θέση όλων και επίσημη θέση της κυβέρνησης.

Και αυτό δεν είναι απλό,  υπό την έννοια ότι αν ο πρόεδρος της Κύπρου υιοθετεί την θέση ότι οι Ελληνοκύπριοι φοβούνται και γι αυτό διστάζουν να στηρίξουν πρωτοβουλίες για το Κυπριακό τότε όντως θα πρέπει να αρχίσουμε να ανησυχούμε.

Γιατί αν ο πρόεδρος της Κύπρου υιοθετεί τη θέση ότι το πρόβλημα μας είναι ότι πρέπει να συμφιλιωθούμε με τους Τουρκοκυπρίους τότε μάλλον θα πρέπει να ξανασυστηθούμε μεταξύ μας.

“Συμφιλίωση” σημαίνει κυριολεκτικά “το να γίνεις φίλος μαζί”, δηλαδή την πράξη, ή τη διαδικασία της αποκατάστασης φιλικών ή αρμονικών σχέσεων μετά από μια σύγκρουση ή διαφωνία.

Αν η εισβολή και οι συνέπειές της μπορούν να ονομαστούν σύγκρουση ή διαφωνία τότε πραγματικά κάτι πάει πολύ λάθος στη χρήση της ελληνικής γλώσσας.

Επί της ουσίας σημειώνω τα αυτονόητα:

1. Φόβο έχουν όσοι με τον φόβο των τετελεσμένων και νέων δεδομένων που επισείει ο χρόνος είναι έτοιμοι να στηρίξουν μια λύση με αβέβαιο και ανασφαλές πλαίσιο χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τις ιστορικές και όχι μόνο πραγματικότητες στο νησί.

2. Όταν ο αντισυμβαλλόμενος σου είναι η Τουρκία δεν μπορεί να στηρίξεις οποιαδήποτε συμφωνία στην ελπίδα, και είναι ό,τι πιο ρηχό άκουσα, ειδικά όταν αυτό προέρχεται από τον εκπρόσωπο μας εδώ και χρόνια στις συνομιλίες. 

3. Η ελπίδα και η καλή διάθεση είναι στοιχεία επικουρικά και όχι η βάση για λύση τέτοιων προβλημάτων, πολύ δε περισσότερο όταν ο συνομιλητής σου είναι σεσημασμένος και με περγαμηνές παραβίασης συμφωνιών και κανόνων δικαίου στην πορεία των αιώνων.

Ο πρόεδρος της Κύπρου οφείλει να επαναφέρει σε τάξη τον διαπραγματευτή μας, ή να μας εξηγήσει γιατί υιοθετούμε αυτές τις θεωρίες που μέχρι τώρα είχαν φορείς προτάξεις των, σχολές σκέψεις οι οποίες δεν έτυχαν ποτέ πλειοψηφικής αποδοχής σε επίπεδο κοινωνίας αλλά και εθνικής γραμμής.

 

* Πρώην Υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού, πρώην Πρέσβης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ελλάδα