Την άποψη ότι οι κυπριακές κυβερνήσεις διαχρονικά απέτυχαν να ακολουθήσουν την εξέλιξη και τη χρησιμότητα του ψευδοκράτους για την Τουρκία μέσα από το χρόνο εξέφρασε ο Επίκουρος Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων Γιώργος Κέντας. Μιλώντας στην εκπομπή Alpha Ενημέρωση ανέφερε πως η διπλωματία και τα νομικά επιχειρήματα δυστυχώς πλέον δεν είναι ικανά να διασφαλίσουν την επιβίωση του κυπριακού ελληνισμού και υποστήριξε πως θα πρέπει τα πράγματα να ιδωθούν από ένα διαφορετικό φακό που θα μας οδηγεί μεν σε συνομιλίες για επίλυση του κυπριακού, αλλά από μια ισχυρότερη διαπραγματευτική θέση σε σχέση με το παρελθόν.
«Η Τουρκία συστηματικά από τη δεκαετία του 60 αλλά πιο έντονα μετά την εισβολή προσπάθησε να επιβάλει την εικόνα δύο οντοτήτων στην Κύπρο μέσα στο πλαίσιο της δικής διαχείρισης του κυπριακού. Αυτή η εικόνα των δύο οντοτήτων ήθελε να υποβιβάσει την Κυπριακή Δημοκρατία και να αναδείξει ένα δεύτερο κράτος στην Κύπρο. Όμως αυτή η προσέγγιση της Τουρκίας συν το χρόνο αλλάζει. Αλλάζει γιατί πλέον σήμερα ότι συμβαίνει στα κατεχόμενα η τ/κ κοινότητα η οποία είναι αριθμητικά μειονότητα είναι πλέον στη ρητορική της Τουρκίας αλλά και η στρατηγική της ένα σημείο αναφοράς. Διότι πλέον η Τουρκία έχει μια διαφορετική ατζέντα από αυτή που είχε τη δεκαετία του ’80 και επιδιώκει σήμερα να επιβάλει μια περιφερειακή ηγεμονία με διεθνή επιρροή. Επομένως αυτό που υπάρχει σήμερα στα κατεχόμενα και θεωρείται από την Τουρκία μα δεύτερη κρατική οντότητα έχει διαφορετική σημασία απ’ αυτή που είχε πριν μερικά χρόνια. Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να εξετάζουμε αυτό το ζήτημα και όχι να προσπαθούμε να αποδείξουμε ότι είναι παράνομο γιατί είναι εμφανώς παράνομο στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου. Υπάρχει όμως αντικείμενο στρατηγικής αντίληψης του ζητήματος αυτού», εξήγησε.
Συνέχισε λέγοντας ότι κυρίως στη Γραμματεία των Ηνωμένων Εθνών και το βρετανικό στρατόπεδο, βλέπουν το ψευδοκράτος ως ένα εν δυνάμει συνιστών κρατίδιο στο πλαίσιο μιας λύσης του κυπριακού. Αυτοί οι κύκλοι πρόσθεσε, παροτρύνουν διαχρονικά την ε/κ πλευρά και τους άλλους παίχτες προς την κατεύθυνση μιας διαδικασίας ομαλοποίησης επί του εδάφους με σκοπό να διευκολυνθεί η διαδικασία επίλυσης του κυπριακού.
«Αυτή η μεθοδολογία παρατηρούμε έχει δοκιμαστεί, μέσω τον ΜΟΕ που άρχισαν να επιδιώκονται από την εποχή Κληρίδη μετά την κατάρρευση των ιδεών Γκάλι και συνέχισαν μέχρι και σήμερα, εντάθηκαν τη δεκαετία του 2000 και είδαμε μετά την άρση των περιορισμών στην ελεύθερη διακίνηση, την ένταξη στην ΕΕ τον κανονισμό της πράσινης γραμμής κ.ο.κ. Αυτή η πολιτική προσέγγιση κατά την άποψη μου έχει εξαντλήσει τη δυναμική της και φαίνεται ότι τα πράγματα οδηγούνται σε ένα αδιέξοδο και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η Τουρκία έχει αλλάξει την προσέγγιση της στο κυπριακό. Η Κύπρος είναι πια ένα σημείο αναφοράς στην στρατηγική της Τουρκίας, δεν είναι το επίκεντρο της προσέγγισης της στην Ανατολική Μεσόγειο πια, γιατί η Τουρκία έχει υπερεπεκταθεί πέραν της Κύπρου. Η επιδίωξή της Τουρκίας είναι σήμερα να περιορίσει αυτό που ονομάζουμε εξωτερική κυριαρχία της ΚΔ. Η ΚΔ ναι μεν καταφέρνει να επιβιώνει διπλωματικά, αλλά αυτό δεν εγγυάται την φυσική επιβίωση του κυπριακού ελληνισμού, δεν διασφαλίζει την επιβίωση της οντότητας μας στο μέλλον και αυτό θα πρέπει να μας ανησυχήσει για αυτό να σταματήσουμε να βλέπουμε τα πράγματα με μια συγκεκριμένη μοιρολατρία», υποστήριξε.
Αναφερόμενος στην ε/κ ατζέντα διαχείρισης του κυπριακού, παρατήρησε ότι αυτό που απουσιάζει διαχρονικά είναι η αντίληψη ότι όταν προσερχόμαστε σε συνομιλίες αυτό που μετρά είναι η διαπραγματευτική ισχύς ή αντίστοιχα η διαπραγματευτική αδυναμία έκαστου μέρους.
«Επιδιώκεται να αρχίσει μια διαδικασία συνομιλιών χωρίς να φροντίζουμε ώστε η διαπραγματευτική αξιοπιστία και ισχύς να βελτιώνονται», είπε, προσθέτοντας ότι τα τελευταία χρόνια συμμετείχαμε σε διαδικασίες με αποδυναμωμένα αυτά τα στοιχεία και αποτέλεσμα οι τρίτοι να ασκούν πιέσεις στη δική μας πλευρά η οποία ήταν η πιο αδύνατη.
Τέλος αναφέρθηκε και στην αποτυχία των πολιτικών δυνάμεων στην Κύπρο να συνεννοηθούν και να πραγματοποιήσουν κοινές δράσεις που να ενισχύουν την ισχύ του διαπραγματευτή της πλευράς μας.
