Πλήρης αδιαφορία, πλήρης απραξία! Αυτές οι λέξεις – ίσως – μπορέσουν να περιγράψουν στο ελάχιστο, τα όσα καταγγέλει νοσηλευτικός Λειτουργός Ψυχικής Υγείας του νοσοκομείου Αθαλάσσας. 

Σε γραπτή επιστολή της που αποκαλύπτει σήμερα το Alphanews.Live, η λειτουργός περιγράφει ένα νοσοκομείο διαλυμένο, υποστελεχωμένο και ξεχασμένο από το κράτος…Καταγγέλει απίστευτες καταστάσεις, όπως «προσωρινές» μετακινήσεις ασθενών που τελικά κρατούν πέντε ολόκληρα χρόνια, σε θαλάμους χωρίς παράθυρα και χωρίς φωτισμό. 

Χώρος για ΌΛΟΥΣ το νοσοκομείο, όπως υποστηρίζει η λειτουργός. «Για ψυχιατρικό περιστατικό φυσικό, για αλκοολικούς, για χρήστες που εν κρίμα να τους αναλάβει ο νόμος, για νοητική στέρηση, για αυτισμό, για ανήλικους με διαταραχές, για μανιοκατάθλιψη, για χρόνια, για οξέα…»

Αυτούσια η επιστολή:

«Δουλεύω χρόνια στο δημόσιο. Είμαι νοσηλεύτρια στο Νοσοκομείο Αθαλάσσας. Άνθρωπος δοτικός, γεμάτος ζωντάνια και καλοσύνη… έτσι νομίζω τουλάχιστον. Θυμάμαι το Νοσοκομείο μας παλαιότερα. Κάναμε τόσα πράγματα για τους ασθενείς μας. Βόλτες, κινηματογράφο, γιορτές, μουσικές, βραδιές, καρναβάλια… Παιδιά ερχόντουσαν κάθε Χριστούγεννα και μας τραγουδούσαν τα κάλαντα, κυρίες οργανωμένων συνόλων πρόσφεραν δώρα και κεραστικά. Όλοι μαζί… ιατροί, νοσηλευτές, ασθενείς, καθαρίστριες και άλλες ειδικότητες. Δεν ξεχώριζες ποιοι είναι και τι. Και έβλεπες το βλέμμα να αλλάζει κάθε φορά…να γλυκαίνει και χαμόγελα και ενθουσιασμό. Και ένιωθες γεμάτος, πλήρης.

Στο έλεος του χρόνου το νοσοκομείο Αθαλάσσας

Και να ‘μαστε στο σήμερα. Ποιο σήμερα; Το τίποτα. Το απόλυτο τίποτα και ακόμα πιο πέρα. Το αφήσατε και διαλύθηκε. Κλείνατε θαλάμους για να το «αποϊδρυματοποιήσετε» και να το κάνετε Νοσοκομείο. Το αφήσατε στο έλεος του χρόνου. Κανείς δεν ενδιαφέρεται. Κανείς! Κάθε τόσο που βγαίνουμε στα κανάλια θυμάστε, έρχεστε, το βάφεται χρησιμοποιώντας υπέρογκα ποσά, ποσά που δεν συνάδουν με τη συγκεκριμένη εκτέλεση εργασίας και πάλι από την αρχή. Οι θάλαμοι να παραμένουν οι ίδιοι και η νοοτροπία επίσης. Μέχρι και την εκκλησία μας, του Αγίου Χαραλάμπους, αποκλείσατε στην απέναντι μεριά. Μας χωρίζει ο δρόμος που καταλήγει στις Πρώτες Βοήθειες, δρόμος επικίνδυνος και σκοτεινός με αποτέλεσμα να κοπεί για τους ασθενείς μας ακόμα και ο εκκλησιασμός. Και έχω τόσες αναμνήσεις από αυτό το εκκλησάκι. Πρόσωπα ήρεμα, γαληνεμένα. Κυριακάτικα πρωινά, δειλινά στο προαύλιο, ετοιμασίες για την πανήγυρη. Τώρα είναι απλά εκτός Νοσοκομείου. Και όλες οι στιγμές ανεπίστρεπτες μαζί με την ομαδικότητα, τη συλλογικότητα, τη συναδελφικότητα.

Ο κάθε ένας το ρόλο του. Τον ρόλο του; Ή το τομάρι του; Γιατροί με ειδικότητα δεν στεριώνουν στο Νοσοκομείο μας. Δεν αντέχουν την πίεση; Δεν ανέχονται τις συνθήκες; Ξεπερνούν τα όρια της θέσης τους εκμεταλλευόμενοι το δημόσιο; Δεν ξέρω… μάλλον λίγο απ’ όλα. Απλά φεύγουν, ιδιωτεύουν και ‘μεις εκεί αλλά γιατροί γιοκ!

Νοσοκομείο χωρίς παθολόγο! Που ακούστηκε κάτι τέτοιο; Μάλιστα κύριοι. Και είμαστε υποχρεωμένοι ανά πάσα ώρα και στιγμή για οποιοδήποτε θέμα, ακόμα και μικρό να ενοχλούμε τους συναδέλφους των Πρώτων Βοηθειών. Ειδικά με την πανδημία η διασπορά μεγαλώνει. Παθολόγο είδαμε μόνο εν καιρώ επίταξης. Έλεος!

Θάλαμοι που δεν είναι θάλαμοι. Προ πενταετίας και βάλε μετακόμισαν τον θάλαμο χρόνιων γυναικών ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ μέχρι να ανακαινιστεί ο θάλαμος τους. Έξι ασθενείς βρίσκονται από τότε σ’ ένα χώρο 10m x 6m χωρίς παράθυρα, χωρίς φωτισμό, χωρίς αερισμό, χωρίς προϋποθέσεις νοσοκομειακού χώρου, χωρίς κουζίνα, χωρίς…χωρίς.

Τι; Εν πελλοί τζιαι εν καταλάβαν;  Κούνια που σας κούναγε κύριοι. Αντί να ταρακουνηθείτε και να δημιουργήσετε ένα χώρο όμορφο, ανθρώπινο, λειτουργικό για τα άτομα αυτά, τα αφήσατε απομονωμένα χωρίς καν μια τηλεόραση. Την είχε σπάσει εκδικητικά χρήστης ασθενής πριν 10 μήνες και ενώ η συσκευή αγοράστηκε, το ζήτημα κόλλησε στο προστατευτικό ξύλινο κουτί της. 10 ολόκληρους μήνες για ένα ξύλινο κουτί. Σκεφτείτε να ζητήσουμε κάτι άλλο…

Νοσοκομείο για ΟΛΑ το Αθαλάσσας

Μην αναφερθούμε σε δραστηριότητες ή σε ομάδες εκμάθησης δεξιοτήτων. Αυτά έχουν τελειώσει προ πολλού. Ένα νοσοκομείο για τα πάντα. Για ψυχιατρικό περιστατικό φυσικό, για αλκοολικούς, για χρήστες που εν κρίμα να τους αναλάβει ο νόμος, για νοητική στέρηση, για αυτισμό, για ανήλικους με διαταραχές, για μανιοκατάθλιψη, για χρόνια, για οξέα. Για ΟΛΑ.

Στον συγκεκριμένο χώρο όσοι εργάζονται δεν μπορούν να αντέξουν πέραν της μιας βάρδιας. Ο μικρός χώρος και οι έντονες οσμές προκαλούν δυσφορία, πονοκέφαλο. Σκεφτείτε οι ασθενείς που μένουν μόνιμα εκεί γιατί το κράτος, εσείς δηλαδή, δεν έχετε χώρους αποκατάστασης.

Οπόταν, δεν έχετε χώρους αποκατάστασης, παραμένουν οι ασθενείς στην Αθαλάσσα, ξεχνιούνται, αφήνονται και αυτό το λέμε Νοσοκομείο. Όχι κύριοι. Ίδρυμα είναι και αυτό παραμελημένο. Γιατί κανείς δεν θέλει να ασχοληθεί. Αν ήταν η μάνα σας; Ο πατέρας σας; Η αδελφή σας; Τότε και μόνο θα σας ενδιέφερε. Δεν πουλάει το θέμα μας. Απλά. Δεν μας αφήνει το στίγμα της κοινωνίας.

Νοσηλευτική διοίκηση τώρα. Μεγάλο κεφάλαιο. Δώσατε προαγωγές σε λειτουργούς με κλίμακα Α11 παρακαλώ, με σκοπό να διαχειρίζονται και να επιλύουν ζητήματα. Χα! Καταχωνιασμένοι και βολεμένοι σε πόστα που δεν γνωρίζαμε εμείς του κλινικού χώρου καν ότι υπήρχαν. Μετακινήσεις βάσει συνδικαλιστικής άποψης. Τι εννοώ; Από τη στιγμή που οι προϊστάμενοι σου είναι μέλη ή καλύτερα ηγούνται Διοικητικού Συμβουλίου συντεχνίας, εισακούγονται μόνο τα θέλω των μελών της. Τραγικό να πρέπει να συμφωνείς ή αν όχι να αλλάξεις συντεχνία για να μετακινηθείς π.χ. στην ψυχιατρική κλινική Λευκωσίας. Απλά τραγικό!

Είμαστε σε πόλεμο κύριοι. Οι νοσηλευτές κλινικού χώρου κινδυνεύουν. Ρισκάρουν την υγεία τους, την υγεία των οικογενειών τους και οι ίδιοι βολεμένοι χρόνια τώρα συνεχίζουν να σφυρίζουν αδιάφορα και να κρύβονται με ευνοϊκές μετακινήσεις.

Μόνο ένα δωμάτιο για θετικούς ασυμπτωματικούς

Πάμε τώρα και στην πανδημία. Έτοιμοι λέει ο ΟΚΥπΥ. Μα πως είμαστε έτοιμοι; Προσλάβατε 13 τέως συναδέλφους, αντικαταστήσατε θέσεις αφυπηρετούντων που ήδη έφυγαν, φεύγουν άλλοι τόσοι στο τέλος του χρόνου συν του ότι δώσατε 10 νοσηλευτές ψυχικής υγείας στη σχολιατρική υπηρεσία που ακόμα ψάχνουμε τα κριτήρια επιλογής των.

Σε λίγο δεν θα έχουμε σχολεία ανοιχτά και εσείς ανοίγετε σχολιατρική; Βολεύοντας και πάλι τους δικούς σας; Βαφτιστικός διευθυντή νοσοκομειακών υπηρεσιών, αδελφότεκνος…και πάει λέγοντας. Και πάλι μείον το προσωπικό του Νοσοκομείο που καλείται καθημερινά να εργαστεί υπερωριακά χωρίς χρηματική αποζημίωση. Χωρίς. Με λίγα λόγια για την ψυσιή του.

Ο αριθμός κρουσμάτων όλο να ανεβαίνει και μήνες τώρα μιλάτε για νέο κύμα χωρίς καμιά απολύτως ενέργεια. Μόνο ένα δωμάτιο 2 κλινών δόθηκε από τις διοικήσεις για θετικούς ασυμπτωματικούς ασθενείς του «νοσοκομείου» μας. 2 κλίνες μόνον!

Και αν κύριοι τα κρούσματα είναι 3; Τότε τι θα γίνει; Και αν γεμίσει το νοσοκομείο όπως τώρα και δεν δέχεται ασθενείς μας; Την αφήνουμε σ’ ένα δωμάτιο, κλεισμένη.

Με ακάλυπτο το νοσοκομειακό προσωπικό, χωρίς οδηγίες, με σπασμένα πρωτόκολλα και εν οι. Σαββατοκύριακο εμείς. Που Δευτέρας θωρούμε. Όχι κύριοι. ΦΤΑΝΕΙ. Ανοχή τέλος! Και ενώ πριν λίγο καιρό βγαίνατε στα μπαλκόνια και μας χειροκροτούσατε, σήμερα η ανεπάρκεια η δική σας σπέρνει τη διχόνοια ανάμεσά μας. Οι ανύπαρκτες γραπτές οδηγίες σας, συγχύζουν και αποδυναμώνουν εμάς.

Διερωτώμαι αφού λύσεις υπάρχουν γιατί δεν έγιναν; Γιατί μας αφήνουν ακόμα και τώρα σε δεύτερη μοίρα. Μέσα στη μιζέρια; Υποστελεχωμένους, κουρασμένους, ματαιωμένους…

Όσο τα γράφω νιώθω ότι απλά τα γράφω. Τίποτα πάλι δεν θα γίνει. Χρόνια λέγονται και ενέργεια μηδαμινή. Αποτέλεσμα κανένα. Ελάτε μια βόλτα από εμάς κύριοι. Αφήστε τα γραφεία σας και ελάτε από εμάς. Και αν αντέχετε έστω και μια ώρα τότε πάσο!

Καταλάβετε το. Οι ασθενείς μας δεν αντιλαμβάνονται την κατάσταση τους. Ψυχικά μη ισορροπημένοι που για τη θεραπεία τους και νοσηλεία τους την απόφαση παίρνει το δικαστήριο. Οι ίδιοι, δεν έχουν φωνή. Εμείς όμως έχουμε. Και επειδή κύριοι έπαψα πλέον να κοιμάμαι τις νύχτες, συνειδησιακά και μόνο πρέπει να τα πω. Κάντε κάτι. Αρμόδιοι είστε εσείς. Μπορείτε εσείς να κοιμάστε;

Νοσηλευτικός Λειτουργός Ψυχικής Υγείας

Νοσοκομείο Αθαλάσσας 2020