Χωρίς την Ζέτα Αιμιλιανίδου δεν θα υπήρχε ούτε το «Σπίτι του Παιδιού», ούτε η Εθνική Στρατηγική για την σεξουαλική κακοποίηση παιδιών, υπογράμμισε η Πρόεδρος του Συμβούλιου «Φωνή», Αναστασία Παπαδοπούλου.

Με ιδιαίτερη συγκίνηση, η κ. Παπαδοπούλου, βρέθηκε στην εκπομπή Alpha Ενημέρωση, όπου μίλησε για το σημαντικό έργο της Ζέτας Αιμιλιανίδου και τον καταλυτικό ρόλο που διαδραμάτισε στην υλοποίηση διάφορων αποφάσεων.

«Η Ζέτα ήταν η κινητήρια δύναμη πίσω από όσα έχουμε κάνει για την σεξουαλική κακοποίηση παιδιών. Θυμάμαι όταν διορίστηκα Σύμβουλος στην Υπουργική Επιτροπή για την Εθνική Στρατηγική, μου είπαν ότι θα είναι η Ζέτα η υπεύθυνη υπουργός. Στην αρχή είχα φοβηθεί γιατί γνώριζα πόσο απαιτητική και αυστηρή ήταν. Πράγματι αυτό ήταν αλλά είχε τον τρόπο να βγάζει τον καλύτερο μας εαυτό. Μου έδειξε εμπιστοσύνη. Μου είπε είμαι δίπλα σου, ό,τι χρειαστείς θα έρχεσαι εδώ και με έσπρωξε μαζί να κάνουμε όλο αυτό το έργο που έχει γίνει τα τελευταία χρόνια. Αν δεν ήταν η Ζέτα δεν θα υπήρχε τίποτε από όλα αυτά»

Η ίδια συνεχίζοντας ανέφερε ότι είχαν βρεθεί πολλά προβλήματα ενώπιον τους και κάθε φορά η Ζέτα ήταν αυτή η οποία έβρισκε τις λύσεις.

«Είχαμε πρόβλημα με το σπίτι του παιδιού που θα γινόταν δωρεά, δεν υπήρχαν αρκετά λεφτά για την ανακαίνιση. Επειδή όμως πίστευε σε αυτό και το έβλεπε ως δικό της όραμα, αμέσως διευθέτησε να μπει στον προϋπολογισμό και να δοθούν τα χρήματα και να λειτουργήσει το Σπίτι του Παιδιού το οποίο τώρα είναι πρότυπο.

Επέμενε να εκπονηθεί η εθνική στρατηγική σε χρόνο ρεκόρ. Είχε πει σε όλα τα τμήματα  δεν θα ακολουθήσετε τις συνηθισμένες διαδικασίες – επιστολή πάνω στην επιστολή – θα μιλάτε με την κ. Παπαδοπούλο και εκείνη μαζί μου. Και η εθνική στρατηγική τελείωσε και εκπονήθηκε, πέρασε από το υπουργικό συμβούλιο σε περίπου έξι μήνες»

Η κ. Παπαδοπούλου επεσήμανε ότι παρά το έργο που υλοποιούσε η Ζέτα, η ίδια δεν ήθελε να βγαίνει μπροστά, καθώς δεν την ενδιέφεραν οι προσωπικοί έπαινοι.

«Πολλές φορές της λέγαμε να δημοσιοποιήσει πράγματα που υλοποιούσε, αλλά δεν την ενδιέφερε η προσωπική της καταξίωση, την ενδιέφερε να γίνεται η δουλειά. Την ενδιέφερε να γίνονται έργα, να βρίσκονται λύσεις και επειδή αυτός ήταν ο πραγματικός της σκοπός, χρησιμοποιούσε τις γνώσεις και την πείρα που είχε για να πετυχαίνει εκεί που ήθελε»

Η Αναστασία Παπαδοπούλου «Φωνή» δήλωσε επίσης ότι χρωστά πολλά στην Ζέτα.

«Δεν θα υπήρχα ως Πρόεδρος του Συμβουλίου «Φώνη», δεν θα μπορούσα να ακολουθήσω όλο αυτό το οποίο πιστεύω, αυτή μου έδειξε τον δρόμο και θα μου λείψει. Το είχε πάρει πάνω της να μου δείξει ότι όταν προέρχεσαι από ένα περιβάλλον όπως το δικό μας, οφείλεις πάρα πολλά και να δώσεις πίσω. Μου έδειξε ότι το αίσθημα ευθύνης πρέπει να πράξη και όχι απλώς αίσθημα. Πάντα πίστευε ότι είχαμε υποχρέωση να προσφέρουμε ακόμη και όταν κουραστούμε. Μου έλεγε πάντα ότι είχε κουραστεί και αν δεν την εκτιμούσε τόσο πολύ ο Πρόεδρος θα είχε σταματήσει από την θέση της, αλλά ένιωθε πραγματικά ότι το όφειλε στην κοινωνία, στους συνεργάτες της, στον ΠτΔ τον οποίο είχε απεριόριστη εκτίμηση»

 Το έργο της για τις γυναίκες που επέζησαν βιασμών το 1974

Η κ. Παπαδοπούλου αναφέρθηκε επίσης και στα όσα έχει προσφέρει η Ζέτα Αιμιλιανίδου στις γυναίκες που είχαν βιαστεί κατά την διάρκεια της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο το 1974.

«Είχα μια συνάντηση μαζί της μια ημέρα και όταν μπήκα στο γραφείο της ήταν συγκλονισμένη, μου είπε ότι είχε μια συνάντηση με μια γυναίκα που είχε υποστεί βιασμό κατά την τουρκική εισβολή.

Μου είχε αποκαλύψει ότι εδώ και καιρό είχε αρχίσει ένα πρόγραμμα για να βρίσκει αυτές τις γυναίκες, στις οποίες με πάσα διακριτικότητα, έστελνε κοινωνικούς λειτουργούς και τους προσφέραν βοήθεια, οποιοδήποτε είδους. Ένιωθε ότι το χρωστούσαμε σαν κοινωνία σε αυτές τις γυναίκες»

Μάλιστα, όπως ανέφερε, όσες από τις γυναίκες ζητούσαν βοήθεια, βρισκόταν μαζί τους και μιλούσαν για ώρες.

«Είναι από τα πράγματα που δεν ξέρει ο κόσμος. Εκμεταλλευόταν με την καλή έννοια την θέση της για να βοηθήσει άτομα  τα οποία κανένας πριν δεν είχε ασχοληθεί. Όταν μου περιέγραψε αυτή την ιστορία η Ζέτα αντιλήφθηκα πόσο μεγάλο κενό είχαμε αφήσει τόσα χρόνια ως κοινωνία σε αυτές τις γυναίκες.  Η ίδια το βρήκε, το δούλεψε και το είχε πολύ κοντά στην καρδιά της»