Tις συγκλονιστικές μαρτυρίες ανήλικων μεταναστών που έφυγαν τις προηγούμενες ημέρες από το “Πουρνάρα” και κατέλυσαν στο πεζοδρόμιο έξω από την καθολική εκκλησία της Παναγίας των Χαρίτων, μετέφερε στην εκπομπή Alpha Ενημέρωση ο Διαχεριστής Προγράμματος ΜΚΟ “Generation Of Change” Oρέστης Παπαμιλτιάδους.
Όπως είπε, μαζί με εθελοντές, μέλη ΜΚΟ και πολίτες ενεργοποιήθηκαν άμεσα για να παρασχεθούν είδη πρώτης ανάγκης και τρόφιμα στα παιδιά, την ώρα μάλιστα που η Κύπρος βρισκόταν σε κλοιό βαρύ ψύχους. Κατήγγειλε ότι ενώ είχε εξασφαλιστεί αίθουσα από τη γειτονική Πρεσβεία του Βατικανό για να παρασχεθεί στέγη στα παιδιά, εντούτοις λειτουργοί των Υπηρεσιών Κοινωνικής Ευημερίας αρνήθηκαν την μεταφορά των ανηλίκων με το αιτιολογικό ότι είχαν οδηγίες να μεταφερθούν άμεσα στο “Πουρνάρα”
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Περισυνέλεξαν 31 αλλοδαπούς από βραχονησίδα του Αγαθονησίου
“Είμαι από τη Σομαλία και ζω στο Πουρνάρα, είναι δύσκολη η ζωή για τους Σομαλούς εκεί. Η ζωή εκεί είναι χάλια, ο στρατός και οι φύλακες δεν μας βοηθούν ποτέ, ούτε καν όταν αρρωστούμε. Θέλω μια νέα αρχή, θέλω να έχω μέλλον, θέλω να πάω σχολείο να μάθω ελληνικά, θέλω να μάθω τα πάντα. Δεν θέλω να ξαναπάω στο Πουρνάρα, είναι όλα λάθος εκεί. Πολλοί είναι άρρωστοι και μοιραζόμαστε τα κρεβάτια.”
“Είμαι στο Πουρνάρα για επτά μήνες. Όποτε πάω να ζητήσω κάτι από τους φύλακες, μου λένε ότι δεν μπορούν να με βοηθήσουν. Όταν πάω να ζητήσω κάτι από την υπεύθυνη, μου κλείνει την πόρτα και μου λέει να φύγω. Εχω έναν αδελφό στη Φιλανδία και ήρθα εδώ για βοήθεια, αλλά βοήθεια δεν παίρνω. Το φαί στο Πουρνάρα δεν είναι καλό. Σε κάνει να θες να πάς τουαλέτα ή και εμετό. Πολλής κόσμος σαν εμένα είναι στο Πουρνάρα για επτά και δέκα μήνες. Είναι είκοσι άτομα σε ένα δωμάτιο και μοιραζόμαστε τα κρεβάτια. Κανένας δεν έρχεται να μας βοηθήσει. Δεν θέλω να πάω πίσω, αν πάω πίσω θα αυτοκτονήσω.”
Advertisement“Έχω αναπηρία και είμαι στο Πουρνάρα για δύο μήνες. Δεν μου δίνουν αναπηρικό καροτσάκι. Δεν μπορώ να πάω τουαλέτα μόνος μου ή στην ουρά του φαγητού. Μόνο οι Σομαλοί αδελφοί μου με βοηθούν. Με κουβαλούν από τους ώμους για να πάω τουαλέτα ή για να πιάσω φαγητό. Δεν μας βοηθά κανένας. Οταν παω στη Διεύθυνση, απλά ανοίγουν την πόρτα και μετά στην κλείνουν στα μούτρα αμέσως και σου λένε να φύγεις. Δεν θέλω να πάω πίσω.”
“Είμαι στο Πουρνάρα για πέντε μήνες, έχει πολλά προβλήματα. Μένει τόσος κόσμος εκεί που τσακώνονται μεταξύ τους. Χρειάζομαι βοήθεια από την Κύπρο, δεν έχω οικογένεια και η χώρα μου έχει πολλά προβλήματα. Γι αυτό ήρθα εδώ. Κάποιοι από την οικογένεια μου είναι στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το λέω στον κηδεμόνα μου και ελπίζω να τους δω στο μέλλον. Θέλω να έχω μέλλον στη ζωή μου και γι αυτό ήρθα εδώ. Όταν τα λέω στον κηδεμόνα μου, μου λέει περίμενε. Δεν έχω όμως άλλη υπομονή. Δεν είναι αυτός που μένει στο Πουρνάρα, είμαι εγώ. Χρειάζομαι βοήθεια, χρειάζομαι την οικογένεια μου. Χρειαζόμαστε ένα χώρο να παίζουμε ποδόσφαιρο, να μελετούμε, να μάθουμε την γλώσσα. Πρέπει να πάμε σχολείο, να μάθουμε να διαβάζουμε. Οι χώρες μας δεν είναι ασφαλείς για εμάς και όταν πας εκεί, θα το καταλάβεις.”
Ο κύριος Παπαμιλτιάδους ανέφερε ότι ενώ τα παιδιά είχαν αποφασίσει να επιστρέψουν στο Πουρνάρα μετά από διαβεβαιώσεις που έλαβαν ότι θα τους παρέχονταν έγγραφα αποδέσμευσης, εντούτοις φαίνεται να μην τηρήθηκαν οι υποσχέσεις με αποτέλεσμα να ξαναφύγουν από το Κέντρο και να περπατήσουν 15 χιλιόμετρα για να βρεθούν στο κέντρο της Λευκωσίας.
