Το βράδυ της Ανάστασης του 2005, όταν ήταν μόλις 13 ετών, έμελλε να ανέβει τον δικό του Γολγοθά. Δεκαέξι χρόνια μετά, ο Κώστας Γεωργίου από τη Λάρνακα στέλνει σε όλους ένα ηχηρό μήνυμα. 

Περπατήσαμε για λίγο μαζί του και καταλάβαμε πόσο εύκολο είναι ένα λάθος να σου σημαδέψει τη ζωή. Σε ηλικία 13 ετών και σε μια στιγμή απερισκεψίας, βρέθηκε στο χειρουργείο αφού μια κροτίδα που εξερράγη, είχε ως αποτέλεσμα τον ακρωτηριασμό των δακτύλων του χεριού του αλλά και μεγάλο μέρος της παλάμης.

Μετά το ατύχημα, ο Κώστας βρήκε κλειστές πόρτες αφού πολλοί ήταν αυτοί που επικαλούμενοι την αναπηρία του, αρνήθηκαν να του προσφέρουν δουλειά. Ο ίδιος λέει ότι του έστειλε δύναμη ο Θεός, και σήμερα κατάφερε όχι μόνο να εργάζεται αλλά να έχει την δική του επιχείρηση στην πόλη του όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε. 

Το βράδυ της Ανάστασης…

Η δική του ιστορία άρχισε την 1η Μαϊου του 2005. Ένα μοιραίο λάθος μπορεί να τον στιγμάτισε αλλά του έδωσε τη δύναμη να είναι γίνει αυτός που συναντήσαμε. Ένας νέος με όνειρα, φιλοδοξίες και αγάπη για τη ζωή. Ένας άνθρωπος που έβαλε στόχο να μην επαναλάβουν άλλοι το δικό του λάθος. 

Άνοιξε την καρδιά του στο AlphaNews.Live και διηγήθηκε το περιστατικό που του άλλαξε για πάντα τη ζωή.  Ένας άνθρωπος με δύναμη ψυχής, που τέτοιες μέρες έρχεται στο μυαλό του το βράδυ εκείνο της Ανάστασης. Στόχος του να πείσει τους νέους και τα παιδιά να μείνουν μακριά από το “κακόγουστο” όπως μας είπε έθιμο. Ένα έθιμο που χαρακτήρισε ως … πόλεμο.

Δεν είναι έθιμο αλλά … πόλεμος 

Όλα άρχισαν την 1η Μαϊου του 2005. Ήταν η νύχτα της Ανάστασης που έμελλε να ήταν και το βράδυ που θα άρχιζε ένα δύσκολο μονοπάτι στη ζωή του. 

“Σε μια στιγμή απερισκεψίας, από ένα λάθος τραυματίστηκα και υποβλήθηκα σε περίπου 30 χειρουργεία για να μπορέσουν οι γιατροί, ο Δρ. Αλκιβιάδης Αλκιβιάδους και ο Κρίς Φέσας να φτιάξουν ένα χέρι στο 65% για να μπορέσω να δουλεύω.  Δυστυχώς έχασα τρία δάχτυλα και μισή παλάμη και μετά από πολλά χειρουργεία οι γιατροί πήραν δάχτυλο από το πόδι και το μετέφεραν στο χέρι.

“Όταν άνοιξα τα μάτια μου μετά την έκρηξη”

Ο Κώστας θυμάται λεπτό προς λεπτό πώς η κροτίδα ανέτρεψε σε μια στιγμή όλα όσα είχε ονειρευτεί…

«Από τη συγκεκριμένη μέρα θυμάμαι ότι πριν γίνει το ατύχημα,  όπως όλοι γιορτάσαμε την ανάσταση του Κυρίου, έτσι έκανα και εγώ με τους δικούς μου. Επιστρέφοντας στο σπίτι βρήκα τους φίλους μου και πήγαμε στο δημοτικό, γιατί γινόντουσαν οι λαμπρατζιές. Εκεί συναντήσαμε δυο άλλα παιδιά τα οποία κρατούσαν κάποια αντικείμενα και μου είπαν κροτίδα. Τους είπα ψέμματα ότι ήταν δική μου και ότι την έχασα το Μεγάλο Σάββατο και έτσι την πήρα στα χέρια μου και άρχισα να την επεξεργάζομαι. Ο ένας φίλος μου που βρισκόταν κοντά μου μου είπε Κώστα φτάνει, μην την χτυπήσεις άλλο και είπα από μέσα μου «ακόμη μια φορά και φτάνει». Όταν έδωσα το τελευταίο χτύπημα, δυστυχώς, όταν άνοιξα τα μάτια μου έλειπαν ήδη τρία δάχτυλα και μισή παλάμη».

Ακολούθησαν και άλλες δυσκολίες, όπως για παράδειγμα προβλήματα σε απλά πράγματα της καθημερινότητας. 

«Ένας μεγάλος Γολγοθάς για μένα. Εκτός από το γεγονός ότι υποβλήθηκα σε τόσα πολλά χειρουργεία, δυσκόλεψε η ζωή μου. Μέχρι σήμερα που είμαι 27 ετών, ζητώ βοήθεια από τους δικούς μου ανθρώπους ή από φίλους να μου κουμπώσουν το πουκάμισο. Και για άλλα, απλά πράγματα που τα θεωρούμε εύκολα στην καθημερινότητά μας. Στις αρχές ήταν δύσκολο για μένα, ψυχολογικά και σωματικά.  Επειδή όμως είχα στήριξη από τους γιατρούς μου, την οικογένεια και τους φίλους δεν τα έβαλα κάτω, προχώρησα και είμαι αυτός που είμαι σήμερα»

Ο ίδιος μας εξήγησε τι ακριβώς σκεφτόταν όταν άρπαξε την κροτίδα στα χέρια του. 

«Ήθελα να πάρω αυτή την κροτίδα για να δείξω ότι μπορώ να κάνω τα πάντα.  Ότι είμαι μάγκας, εγώ την έφτιαξα και δεν φοβάμαι τίποτα. Δυστυχώς για μια στιγμή έγινε ένα μικρό λάθος και έχασα τρία δάχτυλα και μισή παλάμη. Και είναι κρίμα από το θεό γιατί γεννήθηκα με 10 δάχτυλα και τώρα έχω 8»

“Ημουν τυχερός στην ατυχία μου”

Η έκρηξη, το μεγάλο τραύμα, τα τριάντα περίπου χειρουργεία που ακολούθησαν θα τον συνοδεύουν για μια ζωή. Νιώθει όμως τυχερός στην ατυχία του. Αυτό  άλλωστε του είπαν και οι γιατροί που στάθηκαν στο πλευρό του. 

«Με έχει σημαδέψει αυτό το περιστατικό και θα με σημαδεύει για πάντα. Ήμουν όμως τυχερός στην ατυχία μου. Όταν ο γιατρός αντίκρισε μια παλάμη ενός 13χρονου εντελώς κατεστραμμένη, μετά που ξύπνησα μου είπε ότι είσαι τυχερός που δεν εκράγηκε στην κοιλιακή σου χώρα. Αν γινόταν εδώ η έκρηξη θα ήσουν ήδη νεκρός.

Δεν έπεσα ποτέ θύμα bullying..

Μιλώντας μαζί του για αρκετή ώρα, αυτό που ξεχωρίσαμε είναι η δύναμη της ψυχής του. Διερωτηθήκαμε πως μια τόση τραυματική εμπειρία στην τρυφερή ηλικία των 13 ετών να δώσει σε κάποιον αστείρευτη δύναμη για να συνεχίσει.  Ο ίδιος μας έδωσε την απάντηση..

«Η κοινωνία με αντιμετώπισε με αγάπη δεν είχα θέματα bullying. Ακόμη και μέχρι σήμερα, με στηρίζουν όλοι, σε ότι και αν κάνω και σε όποια απόφαση και αν λάβω».

Από που πηγάζει αυτή η δύναμη;

«Νομίζω ο θεός στέλνει τις δοκιμασίες στους δυνατούς και όχι στους αδύνατους.  Αν μπορούσαμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω θα αλλάζαμε πολλά πράγματα. Αλλά υπήρξε αυτή η κακιά στιγμή. Δεν γυρίζει ο χρόνος πίσω, προχωρούμε και βλέπουμε μπροστά», μας απάντησε. 

Τα τελευταία χρόνια, δίνει το δικό του αγώνα. Μέσα από διαλέξεις βάζει το δικό του λιθαράκι στις προσπάθειες της Αστυνομίας για πάταξη του φαινομένου, κάνοντας διαλέξεις και εμφανίσεις σε μέσα ενημέρωσης. Στόχος να προτρέψει τους νέους να γυρίσουν την πλάτη σε αυτό το … κακόγουστο έθιμο. 

«Το  μήνυμα που θέλω να στείλω είναι να μείνουν όσο γίνεται πιο μακριά γιατί δεν αξίζει για ένα μπαμ, να στιγματιστούν για μια ζωή. Σίγουρα με την Αστυνομία, εκτελούμε ένα μεγάλο έργο κάθε Πάσχα και οι νέοι ευαισθητοποιήθηκαν με αυτά που βλέπουν και ακούνε. Πέρσι δεν υπήρξε ούτε ένας τραυματισμός και ευελπιστούμε φέτος και τις επόμενες χρονιές να μην υπάρξει άλλο περιστατικό». 

*Το ρεπορτάζ είναι της δημοσιογράφου Μαρίας Μασουρή και δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο AlphaNews.Live το 2019.