Του Γιώργου Χρυσάνθου

Είναι η στιγμή που άνθρωπος – πέραν από τούρκο στρατιώτη ή ψευδοαστυνομικό – μπαίνει σε αυτό το σπίτι, μετά από 46 χρόνια. Η ταυτότητα του ιδιοκτήτη άγνωστη μια εμάς, ξέραμε μόνο, από ένα παλιό χάρτη του Βαρωσιού, ότι ήμασταν στην Οδό Κορινθίας.

Το σπίτι λεηλατημένο. Το μόνο που έμεινε να το θυμίζει, ένα μέρος της κουζίνας, το σπασμένο μπάνιο, και μερικά βιβλία, τα οποία βρήκαμε κάτω από την σκόνη, στο ένα από τα δύο υπνοδωμάτια.

Αντωνάκης Μουσουπέτρος λοιπόν. Και με την βοήθεια Αμμοχωστιανών τον εντοπίσαμε, αφού πρώτα μάθαμε ότι μετά την εισβολή η οικογένεια του κατέληξε στη Λεμεσό…

Και νωρίς το απόγευμα, φεύγοντας από το Βαρώσι, πήγαμε στη Μέσα Γειτονιά για να του δώσουμε τα τετράδια και το ημερολόγια που άφησε πίσω φεύγοντας από την πόλη, την ώρα των βομβαρδισμών από την τουρκική αεροπορία.

 

Αντώνης Μουσουπέτρος – Πρόσφυγας από την Αμμόχωστο“Ατομικό, Ε1, Πέμπτη τάξη. 1971-1972. Αυτό είναι ολοκάθαρο. Αντωνάκης Μουσουπέτρος. 17/10/71. Δες γράφει και ημερομηνία.”

Στο ημερολόγιο του κύριου Αντωνάκη, υπάρχουν παιδικές αναμνήσεις, οι οποίες ξύπνησαν μετά από σχεδόν μισό αιώνα. Όπως για παράδειγμα μια από τις τελευταίες εκδρομές του Δημοτικού Σχολείου του Αγίου Ιωάννη, στην Σαλαμίνα.

Στο πάτωμα ήταν διάφορες επιγραφές. Πάνω στον τοίχο υπήρχαν ψηφιδωτά. Είδαμε τα αγάλματα όλων των θεών και παρατήρησαν ότι ήταν όλα αποκεφαλισμένα. Οι πέτρες είχαν πάθει διάβρωση από τον καιρό. 

Αντώνης Μουσουπέτρος – Πρόσφυγας από την Αμμόχωστο“Στο πάτωμα ήταν διάφορες επιγραφές. Πάνω στον τοίχο υπήρχαν ψηφιδωτά. Είδαμε τα αγάλματα όλων των θεών και παρατήρησαν ότι ήταν όλα αποκεφαλισμένα. Οι πέτρες είχαν πάθει διάβρωση από τον καιρό. ”

Η σημερινή εικόνα το σπιτιού αποκαρδιωτική. Ένα σπίτι που έκτισαν οι γονείς του, Μερόπη και Κώστας, με κόπο και μόχθο, λίγα χρόνια πριν την εισβολή. Εμείς σήμερα μπήκαμε από εδώ, αυτή η σκάλα ήταν από την πίσω πλευρά. Κόκκινα κάγκελα.

Όσο για την ώρα που εξαναγκάστηκαν να αφήσουν την πόλη, μπορεί να ήταν μόλις 12 ετών, αλλά όπως λέει, οι μνήμες δεν θα σβήσουν ποτέ.

Αντώνης Μουσουπέτρος – Πρόσφυγας από την Αμμόχωστο“Ο παπάς μου έφυγε με μια φανέλα. Ο θείος μου έφτιαχνες κούζες και δεν πήρε ούτε μια μαζί του για να πίνει νερό. Ότι θα πηγαίναμε πίσω. Θα πάμε.”

Οι μέρες δύσκολες για τον ίδιο όπως και για χιλιάδες άλλους Βαρωσιότες, που υποσυνείδητα γνωρίζουν ότι ο καημός για επιστροφή, σβήνει κάθε ημέρα και περισσότερο.

Αντώνης Μουσουπέτρος – Πρόσφυγας από την Αμμόχωστο“Χαρά και λύπη. Είδαν κάποιοι ότι στέκουν τουλάχιστον και δεν είναι χαλασμένο τέλεια. Έμειναν οι αναμνήσεις, τώρα ότι και να πούμε είναι παραπάνω.”

Δείτε το βίντεο εδώ.