Ερασιτέχνες. Οι εραστές της τέχνης. Οι άνθρωποι εκείνοι που είναι ερωτευμένοι με την τέχνη. Όπως είναι οι ερασιτέχνες ηθοποιοί, εκείνοι που κρατάνε σε υψηλό επίπεδο το ερασιτεχνικό θέατρο στην Κύπρο.
Για τη σημασία του ερασιτεχνικού θεάτρου μιλά στο πλαίσιο του πολιτιστικού ενθέτου «Παράθυρο στον πολιτισμό» η Λειτουργός Θεατρικής Ανάπτυξης του ΘΟΚ Μαρίνα Μαλένη.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
«The Unfriend» του Steven Moffat, από το Θέατρο Ένα
Μιχάλης Γκανάς: Αφιέρωμα στον μεγάλο ποιητή και στιχουργό
«Η σημασία του ερασιτεχνικού θεάτρου είναι τεράστια. Από κει ξεκίνησαν όλα στην Κύπρο, από το ερασιτεχνικό θέατρο, από τις συντεχνίες από κόσμο που από τη μεγάλη αγάπη του για το θέατρο ξεκίνησε να ασχολείται ερασιτεχνικά και σιγά σιγά να χτίζει το θέατρο για να φτάσουμε σιγά σιγά, να εξελιχθεί και στους επαγγελματικούς θιάσους.»
Γοητευμένοι από τη μαγεία του θεάτρου, αφήνουν στην άκρη την καθημερινότητά τους, δημιουργούν χρόνο και ενδίδουν στο πάθος τους.
Advertisement«Πάρα πολλές φορές κάθομαι κάτω και βλέπω την παράσταση και αναρωτιέμαι τώρα άραγε αυτός ο άνθρωπος που παίζει ξέρω ‘γω τον Ρωμαίο, τι δουλειά κάνει κανονικά; Πώς είναι η καθημερινή τους ζωή; Τι ρόλο αφήνει, ποια ταυτότητα του βγάζει και αφήνει στο τραπέζι όταν ανεβαίνει στη σκηνή για να παίξει αυτό το ρόλο;»
Ένας από τους μεγάλους στυλοβάτες του ερασιτεχνικού θεάτρου, από τους γνήσιους θεατράνθρωπους ο Ηλίας Αλετράς που αφιέρωσε όλη του τη ζωή, ό,τι έχει και δεν έχει, στην τέχνη που λατρεύει. Ανέβηκε στη σκηνή από όταν ήταν ενός έτους και 90 χρόνια μετά, συνεχίζει με ακόμα περισσότερη λαχτάρα.
Advertisement«Το θέατρο για μένα, δεν ξέρω, δεν θυμούμαι αν ανάφερα ξεκίνησα από ένα χρόνο, είναι η ζωή μου. Εάν μου λείψει το θέατρο εν να χαθώ. Εν μπορώ να ζήσω διαφορετικά. Αγαπώ το θέατρο, αγαπώ πολλά τους συνεργάτες μου και ακολουθούν με κι εκείνοι σε τούτο ταξίδι.»
Μαζί με τη σύζυγό του Μαρούλα ίδρυσαν το 1959 το Λαϊκό Θέατρο Αγλαντζιάς και συνεχίζουν μέχρι σήμερα παίρνοντας πνοή μέσα από το θέατρο.
Advertisement«Πολλές φορές έβαλα την ερώτηση και στον εαυτό μου γιατί αγαπώ το θέατρο. Δεν μπορώ να δώσω μια απάντηση, όμως δεν μπορώ να ζήσω χωρίς το θέατρο. Ευτυχώς που η Μαρούλα μου, η γυναίκα μου η καλή βοηθά με. Δεν την κόφτει τι έξοδα κάνουμε. Δεν μου είπε καμιά φορά στη ζωή της γιατί σπαταλούμε, σπαταλούμε ναι, αφού είμαστε ευτυχισμένοι με τούτον που κάνουμε, είντα που να τα κάνουμε χρήματα. Το πιο σπουδαίο είναι ότι η γυναίκα μου, η Μαρούλα μου στέκει δίπλα μου. Και εφόσον στέκει δίπλα μου συνεχίζω.»
Η Μαρούλα Αλετρά μας λέει ότι εδώ και 60 χρόνια ασχολείται με το θέατρο και περιγράφει τι σημαίνει για την ίδια η τέχνη αυτή
«Ζωή, ζωή, πανεπιστήμιο, σχολεία και αγάπη. Πρέπει με το θέατρο να μορφώνεσαι, εμένα με μόρφωσε, μου έδωσε ζωή, μου έδωσε αγάπη, αλλά μέσα από όλα αυτά πρώτα πρώτα ο άντρας μου τα έδωσε.»
«Ο κύριος Ηλίας είναι κεφάλαιο, έχει βραβευτεί και από τον ΘΟΚ με ένα ειδικό βραβείο γιατί το άξιζε και γιατί ήταν το λιγότερο που μπορούσε να γίνει, για πάρα πολλά χρόνια με το λαϊκό θέατρο Αγλαντζιάς, έκανε θεατρική ανάπτυξη χωρίς να λογαριάζει κανένα κόστος ή κόπο ή δυσκολία», αναφέρει η κ. Μαλένη.
Και ανεβάζουν δεκαετίες ολόκληρες παραστάσεις με δικά τους έξοδα και μόνα τους έσοδα το χειροκρότημα, την αγάπη του κόσμου και το φως στις καρδιές τους. Με τον κ. Ηλία να θυμάται…
«Και τα σκηνικά να στήσουμε, να τα ξηλώσουμε, τα φορτώσουμε, να τα ξεφορτώσουμε. Πόσες φορές φορτώναμε τα σκηνικά, έπιαναν και τα νερά. Ούλλα, οτιδήποτε, έχει, χρειάζεται το θέατρο, κάνουμε τα εμείς. Η Μαρούλα με κάτι άλλες φιλενάδες της, όλη μέρα ράβουν ρούχα για το θέατρο.»
«Δεν υπήρχαν κόποι για το Λαϊκό Θέατρο Αγλαντζιάς και είναι ένας άνθρωπος που νομίζω κουβαλά ένα σπάνιο ήθος σε σχέση με το θέατρο και μια αγάπη που δεν παρέμεινε στο να είναι απλώς μια ασχολία, αλλά το έκανε στόχο ζωής», προσθέτει η κ. Μαλένη.
Η κυρία Μαρούλα πηγαίνει πίσω στο χρόνο και συνειδητοποιεί πόση χαρά της προσφέρει το θέατρο.
«Είναι από τον ελάχιστο χρόνο μας όλοι που κάνουμε τις πρόβες μας, είναι θυσίες που κάνουμε για να βγάλεις ένα θεατρικό έργο με αξιώσεις. Πραγματικά τώρα που είμαι στα 85 μου χρόνια, φέρνω τις σκηνές πίσω σαν ταινία που παίξαμε και λέω ευτυχώς, είσαι ευτυχισμένη Μαρούλα, είσαι ευτυχισμένος Ηλία μου, γιατί πλούτισες τον εσωτερικό σου κόσμο. Ναι, είναι μεγάλη χαρά, είναι μεγάλο κέρδος το θέατρο.»
Είναι για αυτούς τους ανθρώπους και για κάθε εραστή της τέχνης του θεάτρου σε όλη την Κύπρο που ο ΘΟΚ διοργανώνει από το 1981 το Παγκύπριο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου.
«Φέτος έχουμε το 37ο Παγκύπριο φεστιβάλ ερασιτεχνικού θεάτρου και είμαστε πάρα πολύ περήφανοι γιατί είναι πολλά τα χρόνια, είναι πολλοί οι θίασοι, είναι πολύς ο κόσμος που πέρασε από το παγκύπριο φεστιβάλ ερασιτεχνικού θεάτρου και το μεράκι, η αγάπη και το σθένος παραμένει δυνατό.»
Ποιοι συμμετέχουν σε αυτό;
«Είναι πλάσματα όλων των λογιών από διάφορες πόλεις, από διάφορους χώρους που απλά έτυχε να έρθουν μαζί ή επιδίωξαν να έρθουν μαζί για να κάνουν θέατρο και είναι αυτή η αγνή αγάπη που κάνει το φεστιβάλ ερασιτεχνικού θεάτρου τόσο μα τόσο ξεχωριστό.»
Στη φετινή διοργάνωση του φεστιβάλ συμμετέχουν 35 συνολικά θεατρικές ομάδες με τις παραστάσεις να δίνονται μέχρι και τις 15 Νοεμβρίου.
«Θέλω να καλέσω τον κόσμο να πάει να δει τις παραστάσεις, γιατί το πιο σημαντικό πράγμα για αυτούς που κάνουν τις παραστάσεις και κάνουν όλο αυτό τον κόπο και σκεφτείτε μπορεί όλη μέρα να τρέχουν στη δουλειά τους, να τρέχουν στα χωράφια, να τρέχουν στα γραφεία, να κάνουν, να ξυπνούν στις 5 το πρωί, να πάνε στη λαϊκή αγορά γιατί πρέπει η ταβέρνα να δουλέψει, τα αφήνουν όλα στην άκρη και πάνε να κάνουν πρόβες και πάνε να στήσουν σκηνικά για να είναι έτοιμοι να παίξουν. Αυτό που χρειάζονται είναι η στήριξη του κοινού και το χειροκρότημα στην τελική και νομίζω αυτό δείχνει και την εκτίμηση στους ανθρώπους που δεν αφήνουν να τους φάει η καθημερινότητα, αλλά συνειδητοποιούν πόσο μεγάλη αξία έχει η τέχνη, το θέατρο, το να ψάχνεις μες στην ψυχούλα σου και να βρίσκεις και εκείνα τα θέλω και να μη χάνεσαι μόνο μέσα σε όλα τα πρέπει.»
