Την πρώτη της ατομική έκθεση παρουσιάζει η διεθνώς καταξιωμένη εικαστικός Μαρίνα Ολυμπίου. An everlasting love. Μια ατέλειωτη αιώνια αγάπη. Έργα «ποτισμένα» από τη γη την ίδια, από τις πέτρες της, αφού οι μπογιές που χρησιμοποιεί είναι τα φυσικά ορυκτά χρώματα της Κύπρου.

Με αφορμή τα εγκαίνια της έκθεσης στο ξενοδοχείο «Almyra» στην Πάφο για την έκθεση που θα διαρκέσει μέχρι τις 21 Ιουλίου 2023, μιλήσαμε τόσο για την τέχνη και την πορεία της, όσο και για την έκθεσή της.

«An everlasting love», γιατί επιλέξατε αυτή τη φράση για την πρώτη σας ατομική έκθεση στην Πάφο;

Ατέλειωτη αιώνια αγάπη για τη ζωγραφική την ίδια, για το κομμάτι το ανθρώπινο που δημιουργεί ελπίδα γιατί η τέχνη ξέρετε αντιστέκεται στην αδικία, το φόβο και την αρρώστια.  Ατέλειωτη αγάπη επίσης για την ιστορία της γης, τη γεωλογία της Κύπρου και τα φυσικά ορυκτά χρώματα του νησιού μας με τα οποία δημιουργώ τα έργα μου. 

Τι κοινό έχουν τα 35 ζωγραφικά έργα τα οποία θα εκθέσετε;

Στην πρώτη μου έκθεση στην Πάφο δείχνω τα ζωγραφικά έργα που δουλεύω τα 22 τελευταία χρόνια με ορυκτά φυσικά χρώματα που συλλέγω από τη γη από όλο τον κόσμο.Ζωγραφίζω για την επιθυμία της ζωής. Μια ονειρική αναζήτηση στη σεξουαλικότητα.

Ένα γυμνό σώμα γυναίκας που αλληλεπιδρά με ρευστά, ειδυλλιακά τοπία.  Αφετηρία για τη δημιουργία των γυμνών σωμάτων είναι η επιθυμία. Η μορφή με τη ρευστή ταυτότητα και τη φασματική χρωματική παρουσία είναι σώματα που επιθυμούν και ταυτόχρονα γίνονται αντικείμενα επιθυμίας.  Το 2023 ζούμε μια ενδιαφέρουσα στιγμή όσον αφορά ιδεολογικά ζητήματα που άπτονται του φύλου και τα πάντα είναι περισσότερο ρευστά.

Υφαίνω συστηματικά μία αυτομυθοπλασία.  Η ατμόσφαιρα των έργων αποπνέει τη γαλήνη και την ομορφιά.  Όπως σε ένα ηλιοβασίλεμα που συνειδητοποιείς ότι περνάει ο χρόνος.

Σε αντίθεση με το κλίμα της εποχής, η έκθεση δημιουργεί την αίσθηση αθωότητας, μια αισιοδοξία.  Η δημιουργία αυτής της όασης είναι ο στόχος μου.  Η χαρά μου εκπέμπεται.  Τα έργα δίνουν αίσθημα ειρήνης.  Μια ατέλειωτη περιπέτεια ένα μελλοντικό όνειρο.

Οι πίνακες μου ιριδίζουν όπως τις πέτρες. Ο κόσμος που ζεις με τις αισθήσεις σου. Η αναζήτηση του απροσδιόριστου γίνεται παρατήρηση του πολλαπλού, του πολυπληθούς, του απειροελάχιστου. Εκείνες οι μικρές λεπτομέρειες που είναι σπουδαίες.

Η ζωγραφική, όπως και η αφήγηση, είναι μια πράξη επέμβασης στη διάρκεια, μια μαγεία που επενεργεί στη ροή του Χρόνου και τη συστέλλει ή τη διαστέλλει. Ο κόσμος o αυθόρμητος, ο φυσικός που σε σηκώνει στον αέρα.

Η ζωγραφική ως λύτρωση από την ανθρώπινη μισαλλοδοξία.

Η επιθυμία είναι το πιο δυνατό μου κίνητρο. Κόντρα στη λογική. Η γη δεν είναι μόνο ένας τόπος όπου κάποιοι σκοτώνονται και οι υπόλοιποι κοιτούν. Πάνω στη γη μπορείς να ονειρεύεσαι και να δημιουργείς. Μέσα στον χώρο του κάθε τελάρου ξαναζώ την ιστορία του κόκκινου χρώματος. Από τις σπηλαιογραφίες μέχρι τα δικά μου κόκκινα χέρια από τις ώχρες μου.

Όλη η αρχέγονη νοημοσύνη σε ένα αέναο ταξίδι στο σύγχρονο υποσυνείδητο. Και μην ξεχνάτε: Τέχνη είναι να είσαι ο απόλυτος εαυτός σου.

Χρησιμοποιείτε φυσικά ορυκτά χρώματα για τα έργα σας. Δηλαδή; Μιλήστε μας λίγο για αυτή την τεχνική.

Παίρνω τις πέτρες, τις λιώνω και φτιάχνω τα δικά μου χρώματα.  Η συγκίνηση της ώχρας, της ύλης μέσα στα χέρια μου και η ζωγραφική φέρει την πνευματικότητα της χειρονομίας μιας γυναίκας.  Η τυχαιότητα της συνάντησης ύλης και σώματος.  Συνομιλία ανάμεσα στο πνεύμα και το σώμα, όπως το είπαν οι φιλόσοφοι, Ντελέζ, Νίτσε, Μπεργκσόν.

Είμαι όπως τους προϊστορικούς ανθρώπους στα σπήλαια της Λασκώ που με λατρευτικές χειρονομίες και χορούς ζωγράφιζαν, όπως Αγιογράφους που ζωγράφιζαν και προσεύχονταν.  Λατρευτική χειρονομία και η σωματοποίηση τελικά των εικόνων.

Η πνευματική δύναμη που μου δίνει η γη, η χημεία της Ύλης, και ξέρω ότι η δημιουργία του κόσμου δεν έγινε σε μια μέρα και για πάντα, αλλά συμβαίνει κάθε μέρα που ζω και ζωγραφίζω.

Η ζωγραφική είναι πιο αληθινή από την πραγματικότητα.  Ζωγραφίζω τη δύναμη μια γυναίκας να ριζώνει μέσα στο ουράνιο τόξο.  Ζωγραφίζω τις κρυφές πηγές του νερού, το τοπίο είναι ο άνθρωπος που το βλέπει και η μαγεία της τέχνης βρίσκεται στο γεγονός ότι ο κάθε επισκέπτης ανακαλύπτει το δικό του τοπίο.

Με πολύ απλουστευμένο λεξιλόγιο, ας μου επιτραπεί η έκφραση, παίρνετε πέτρες και τις μετατρέπετε σε τέχνη. Πως «γεννήθηκε» η ιδέα αυτή;

Περπατώντας στην υπέροχη κυπριακή φύση, στα μεταλλεία και στου αγρούς οι πέτρες ήρθαν μέσα στα χέρια μου.  Μέσω της σιωπής τους μου μιλούν για την απόλυτη ομορφιά, τον άπειρο χρόνο.  Σπούδασα πρώτα ορυκτολογία και ταυτόχρονα τελείωσα τις σπουδές μου στη Σχολή Καλών Τεχνών στο Παρίσι.  Σήμερα περνούμε μια εποχή όπου η ιδέα ή η έννοια είναι πιο σημαντική από το τελειωμένο αντικείμενο τέχνης (Εννοιολογική Τέχνη που από το 1960 έχει παρασύρει την πορεία της σύγχρονης τέχνης μακριά από την ύλη) και σε ένα ιδίωμα όπως η ζωγραφική όπου έχουν ειπωθεί πολλά αν όχι τα πάντα, προτείνω να επαναφεύρουμε την ύλη.   Βρίσκω το αληθινό φυσικό χρώμα και έτσι η ζωγραφική γίνεται επίκαιρη.  Δουλεύω μέσα στο τοπίο μου, με τη φύση που με περιβάλλει, με κυπριακές ώχρες με χαλκανθίτες.  Δείχνω την ύλη, ξαναβρίσκω τρόπους ενασχόλησης μαζί της.  Είναι επείγον να προστατεύσουμε τη φύση, τη γη, και τις γνώσεις μας γι’ αυτήν.  Γιατί είναι αποδεδειγμένο ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι μόνο μπροστά σε ένα υπολογιστή και με ένα κινητό αλλά πρέπει να βρίσκεται και σε επαφή με τη φύση, να μπορεί να αγγίξει, να μυρίσει, να έχει αληθινή επαφή με τον κόσμο και τα πράγματα. 

Πως αρχίσατε να ασχολείστε με τις τέχνες;

Από μικρό παιδί, σκάλιζα πέτρες και ζωγράφιζα ανθρώπους μέσα στο τοπίο τους στο χωριό Λύμπια του παππού μου.  Έπαιρνα πέτρες από την Αθηαίνου τις ίδιες ακριβώς πέτρες  που σκάλιζαν  οι αρχαίοι Κύπριοι στο Ιδάλιον ή του Γόλγους. 

Έγινα 12 χρονών μαθήτρια στο Παγκύπριο Γυμνάσιο όταν άρχισα ιδιαίτερα Γαλλικά και διάβασα για πρώτη φορά τον «Ξένο» του Albert Camus.  Τότε ήξερα ότι θα έφευγα για το Παρίσι για να σπουδάσω και να δημιουργήσω την τέχνη μου.  Όλη μου η ύπαρξη και ο χρόνος της καθημερινής μου ζωής είναι οικονομημένα για να μπορώ να ζωγραφίζω και μέσω της τέχνης μου να ανακαλύπτω.  Ο πόνος, οι φόβοι, οι λαχτάρες, τα όνειρα γίνονται τοπία και ιστορίες που με λυτρώνουν.  Αναζητώ την ομορφιά, την κατανόηση, την ενσυναίσθηση και την εναλλακτική άποψη του ιδίου μου του εαυτού.  Προσπαθώ να καταλάβω τον κόσμο και τη ζωή. Δεν ήταν εύκολο αλλά από το 1989 που ήταν η πρώτη μου έκθεση στο Παρίσι και μέχρι σήμερα επιβιώνω μέσα σε αυτό το δύσκολο χώρο. 

Η εικαστική μου πορεία ξεκινά με έντονη ανατρεπτική διάθεση με μια πλούσια δραστηριότητα από ζωντανά δρώμενα, εγκαταστάσεις πολυμέσων και βιντεοέργα χρονολογικά  μεταξύ 1992 – 1998, έκθεση «Η Τέχνη είναι Δικαιοσύνη» στο Centre Georges Pombidou, στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στο Βordeaux, στην γκαλερύ Renos Xippas στο Παρίσι και στη Lehmann Maupin Gallery στη Νέα Υόρκη. 

Απώτερος στόχος του έργου μου είναι η αποστεθεροποίηση του φαινομένου, προκειμένου να αναδείξει τα βαθύτερα υποστρώματα και τις αθέατες όψεις του.  Ζωή και Θάνατος, Φύση και Κοινωνία, Αγάπη και Μοναξιά.  Γίνομαι ο αγγελειοφόρος του «ΜΙΛΑ» για την τέχνη, κόντρα στο θάνατο του πολιτισμού, κόντρα στο θάνατο της θεώρησης ενός έργου τέχνης και τη δικτατορία των εικόνων που εκλαϊκεύουν την αντίληψη. 

Έχετε γράψει και αρκετά βιβλία…

Είναι βιβλία από τις εκθέσεις και τα projects μου η Τέχνη είναι Δικαιοσύνη του ιδρύματος ΔΕΣΤΕ για την ομόνυμη έκθεση στο Pombidou ή το μανιφέστο μιας γυναίκας τα οποία βιβλία είναι αναρτημένα στο site μου και μπορεί το κοινό να τα διαβάσει.

Αν σας ζητούσα με μια μόνο λέξη να περιγράψετε την τέχνη σας, ποια θα ήταν αυτή και γιατί;

Εξερεύνηση και περιπλάνηση.  Γιατί νοιώθω ότι εμείς οι άνθρωποι έχουμε γεννηθεί για να γίνουμε εξερευνητές της φύσης, της ζωής, της δημιουργίας και της αγάπης.