Της Ροδούλας Παπαλαμπριανού*

Άνθρωποι που πάλεψαν και παλεύουν αμήχανα(!) μα με σθένος για ένα κόσμο που θα χαρακτηρίζεται από ισότητα, με τα αποτελέσματα σταδιακά να τους δικαιώνουν. Άνθρωποι που το «αυτονόητο» δεν τους εμπεριείχε, τώρα πια δεν τους αποκλείει εντελώς. Οι άνθρωποι που αποτελούν μέρος ενός συνόλου με το οποίο αλληλεπιδρούν και το οποίο συχνά κερδίζει μέσα από την αλληλεπίδραση αυτή, ονομάζονται γυναίκες. Είναι την ύπαρξη αυτών, που κάθε χρόνο πρέπει να γιορτάζουμε μεγαλόφωνα.

Άλλοτε δυναμικές, δραστήριες, άλλοτε εξουθενωμένες και ματαιωμένες, σε μια έντονα απαιτητική κοινωνία, οι γυναίκες τείνουν να «παλεύουν» ανάμεσα στους διάφορους ρόλους τους – μητέρες, σύντροφοι, εργαζόμενες, μέλη της πολιτείας και τόσα πολλά.

Μέσα από μια διαχρονική και συνεχόμενη προσπάθεια για προάσπιση της ισότητας, τις τελευταίες δεκαετίες πραγματοποιήθηκαν αξιοσημείωτες αλλαγές σε ό,τι αφορά μεταξύ άλλων, τις ευκαιρίες απασχόλησης των γυναικών, ενώ έχει επιτευχθεί σε σημαντικό βαθμό η συμπερίληψη τους σε όλο το φάσμα της εργασιακής απασχόλησης. Στη σημερινή πραγματικότητα, γυναίκες ανεξάρτητες, μπορούν να προσδοκούν και να επιτυγχάνουν σε τομείς εργασίας όπως πολιτική, οικονομία κι επιστήμες.

Μεγάλο ποσοστό γυναικών σε πολλές χώρες του κόσμου, κατέχει θέσεις που προϋποθέτουν ηγετική ικανότητα, εικόνα η οποία προβάλει αντίσταση στην κάθε απαρχαιωμένη προκατάληψη και υποδεικνύει τη δύναμη του γυναικείου φύλου στην κάθε της μορφή. Δεν είναι τυχαίο μάλιστα, που σε κοινωνικά επαγγέλματα, συναντάμε κυρίως γυναίκες. Πρόκειται για ανθρώπινα όντα που παρόλες τις δικές τους ατομικές, κοινωνικές και άλλες δυσχέρειες, καταφέρνουν, ενισχύοντας την ανθεκτικότητά τους, να αποτελέσουν φορείς ευημερίας των γύρω τους.

Αξιοσημείωτο παράλληλα, στα δεδομένα της Κύπρου, το γεγονός της αύξησης συμμετοχής γυναικών στο υφιστάμενο κυβερνητικό σχήμα, με στόχο την ίση κατανομή ρόλων και καθηκόντων ανάμεσα στα δυο φύλα, στις απαιτούμενες θέσεις εκπροσώπων της Χώρας. Αφενός, αυτό αποδεικνύει την εξέλιξη των συνθηκών που αφορούν την ισοτιμία των φύλων στην κοινωνία του σήμερα, αφετέρου καταδεικνύεται η ανάγκη αναστοχασμού ως προς τη διατήρηση μιας νέας κουλτούρας που συμβαδίζει με τη σύγχρονη εποχή και χαρακτηρίζεται από πλήρη σεβασμό.

Παράλληλα, μεγάλη μερίδα γυναικών σε παγκόσμιο επίπεδο, εξακολουθούν να τυγχάνουν αποκλεισμού, στέρησης ευκαιριών και δικαιωμάτων, ενώ άλλες παραμένουν θύματα διαφόρων μορφών κακοποίησης – γυναίκες και κορίτσια που χρήζουν στήριξης από ένα κοινωνικό σύστημα, κατασκευασμένο με τέτοιο τρόπο που να επιδεικνύει μηδενική ανοχή σε φαινόμενα που υποτιμούν την ύπαρξη τους. Εντούτοις, συχνά αυτές οι γυναίκες, είναι οι ίδιες που μετατρέπονται σε πηγή δύναμης και έμπνευσης.

Το ζητούμενο λοιπόν, παραμένει η συνύπαρξη σε έναν κόσμο όπου η δύναμη της γυναίκας θα αποτελεί εργαλείο του συνόλου, θα προβάλλεται και θα υπερασπίζεται ως σανίδα σωτηρίας του.  Ας αφουγκραστούμε έναν κόσμο με πλήρη ισοτιμία, χωρίς διακρίσεις, χωρίς στερεότυπα και προκαταλήψεις. Ας ελπίζουμε πιο φωνακτά σε έναν κόσμο όπου τα εγκλήματα κατά των γυναικών και των κοριτσιών θα αποτελούν πλέον μακρινό μαύρο παρελθόν. Σε έναν κόσμο όπου θα έχουν δυνατή φωνή και πλήρη συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων, ενώ τα επιτεύγματα τους θα αναγνωρίζονται και θα γιορτάζονται ισότιμα. Τίτλοι ειδήσεων όπως “η γυναίκα που κατάφερε να….” να μετατρέπονται σε τίτλους που να μην διακρίνουν πλέον το κύρος βάσει φύλου, ενώ να θεωρείται αυτονόητη η ικανότητα και οι δεξιότητες σε κάθε ενδεχόμενη επιτυχία της.

Το «Hope For Children» CRC Policy Center, ως Διεθνής και Ανεξάρτητος Οργανισμός, εργοδοτεί πέραν των 80 γυναικών σε διάφορες θέσεις ηγεσίας και μη, οι οποίες μέσα από διαφορετικούς ρόλους προασπίζονται τα δικαιώματα και παρέχουν δυναμικά και υπεύθυνα στήριξη σε ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού. Σημειώνεται ότι ο Οργανισμός μέσα από τις διάφορες δράσεις που υλοποιούνται, εστιάζει στην πρόληψη της έμφυλης βίας, ως ένα σοβαρό κοινωνικό ζήτημα, ενώ «καταδικάζει» κάθε μορφής βίας απέναντι σε γυναίκες και ανήλικα κορίτσια, παρέχοντας στήριξη μέσα από τα εξιδεικευμένα προγράμματα και δομές που λειτουργεί. Ως εκ τούτου, επισημαίνεται η αναγκαιότητα στήριξης κι ενίσχυσης των δομών από τους επίσημους φορείς με σκοπό τη διατήρηση της δομημένης στρατηγικής που ακολουθείται, ενώ το όραμα παραμένει η προάσπιση των δικαιωμάτων και η ενεργή συμμετοχή των ευάλωτων μελών στην κοινωνία.

Η «γυναίκα» λοιπόν, ως το ανθρώπινο ον που καλείται διαρκώς να ανακαλύπτει τα αποθέματά της ώστε να ανταποκρίνεται στις προκλήσεις μιας συνεχούς μεταβαλλόμενης κοινωνίας με την ποικιλομορφία που τη χαρακτηρίζει, αξίζει να γιορτάζει και να γιορτάζεται.

Χρόνια πολλά σε εμένα, σε εσένα και στην κάθε γυναίκα ξεχωριστά!

*Η Ροδούλα Παπαλαμπριανού, είναι Ανώτερη Κοινωνική Λειτουργός στο «Hope For Children» CRC Policy Center και συγκεκριμένα στο «Σπίτι του Παιδιού».