Χρήζει αναθεώρησης το κυπριακό Σύνταγμα στο ζήτημα της παύσης αξιωματούχων; Γίνεται παρεξηγημένη χρήση της έννοιας της Βουλευτικής ασυλίας; Ο νομικός Αχιλλέας Αιμιλιανίδης φιλοξενούμενος στην εκπομπή Alpha Ενημέρωση εξήγησε πως η παύση των Βουλευτών δεν αποτελεί μέρος του κυπριακού Συντάγματος.
Πηγαίνοντας πίσω στο χρόνο, ανέφερε ότι η μεικτή συνταγματική επιτροπή που συνέταξε το Σύνταγμα και αποτελείτο από αντιπροσωπείες Ελλάδας, Τουρκίας, Ε/κ και Τ/κ, δεν ήθελαν να δώσυν την εξουσία στη Βουλή να παύει τους Βουλευτές ούτε και στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ούτως ώστε να μην υπάρχει παρέμβαση της εκτελεστικής εξουσίας στην άσκηση της νομοθετικής εξουσίας.
“Η παύση βουλευτών προβλέφθηκε μόνο στις περιπτώσεις που ο βουλευτής είτε παύει να πληροί τα προσόντα, δηλαδή για παράδειγμα χάνει την υπηκοότητα, είτε στις περιπτώσεις που η ψυχική του κατανόηση φτάνει σε σημείο που δεν του επιτρέπει να ασκεί τα καθήκοντα του, είτε στην περίπτωση που καταδικάζεται για αδίκημα το οποίο περιλαμβάνει ατιμωτικό χαρακτήρα”, εξήγησε επισημαίνοντας οτι η διατύπωση για τέτοιου είδους αδικήματα ήταν αντικείμενο μεγάλης διαπραγμάτευσης στην προσπάθεια να επιτευχθεί ισορροπία.
Το πρόβλημα είπε είναι ότι οι Συντάκτες του συντάγματος δεν υπολόγιζαν προ 60 ετών ότι οι διαδικασίες των ποινικών δικαστηρίων θα μπορούσαν να διαρκούν χρόνια με αποτέλεσμα να ολοκληρώνεται η θητεία ενός Βουλευτή μέχρι να γίνουν οι ανακρίσεις και να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες στα δικαστήρια. Εξήγησε επίσης ότι παρά τη λαϊκή κατακραυγή, δεν είναι εύκολο πράγμα από τη στιγμή που ο λαός εν τη σοφία του εξέλεξε κάποιον είτε στη βουλή είτε στην εκτελεστική εξουσία να μπορεί να χάνει το αξίωμα του χωρίς να υπάρχει καταδίκη από δικαστήριο.
“Μη φανταστεί ο κόσμος ότι είναι τόσο εύκολο να βρεθεί η χρυσή τομή για αυτές τις περιπτώσεις ή για όλες τις περιπτώσεις. Το σύνταγμα δεν λέει ποιες είναι οι περιπτώσεις του κωλύματος ότι δηλαδή για παράδειγμα είναι μόνο ασθένεια”, επισήμανε προσθέτοντας ότι πολλά θα έπρεπε να ρυθμίζονταν μέσω του κώδικα δεοντολογίας της ίδιας της Βουλής. Είτε αφορά τους κανονισμούς για το lobbying, για το οποίο δεν υπάρχει αρκετή κατανόηση από τη Βουλή για το τι σημαίνει, είτε αφορά τη σύγκρουση συμφέροντος.
“Η βουλή πρέπει να βλέπει τα του οίκου της με περισσότερο προβληματισμό, πρέπει με περισσότερη τόλμη και θάρρος όπως ελέγχουν και την εκτελεστική εξουσία οι ίδιοι”, ανέφερε προσθέτοντας ότι χρειάζεται να γίνει ένας σωστός διαχωρισμός ανάμεσα στη γενική και ειδική σύγκρουση συμφέροντος. Άλλο για παράδειγμα το ζήτημα του ηλεκτρικού ρεύματος, άλλο τα δάνεια, ανέφερε ως παράδειγμα.
Ερωτηθείς για την επίκληση στην βουλευτική ασυλία, ανέφερε ότι το σύνταγμα προβλέπει όντως πλήρη ασυλία των βουλευτών για όσα λένε εντός της βουλής γιατί δεν νοείται ένας βουλευτής να δέχεται απειλές για αγωγές και δυσφήμιση όταν μιλά στο κοινοβούλιο. Για αυτά τα θέματα είπε ορθά υπάρχει ασυλία.
“Υπάρχει μια γενικότερη διάταξη από τον 18ο αιώνα που λέει ότι ενόσω είσαι βουλευτής δεν μπορείς να διωχθείς εκτός με άδεια του ανωτάτου δικαστηρίου μετά από αίτηση του γενικού εισαγγελέα. Σκοπός ήταν να μην μπορεί η εκτελεστική εξουσία να καταπιέζει και να εκφοβίζει τους βουλευτές μέσα από την άσκηση ποινικών διώξεων που θα ήταν και πολιτικού χαρακτήρα και για αυτό το λόγο βλέπουμε ότι όλες οι αιτήσεις που έγιναν στο ανώτατο δικαστήριο ήταν μη πολιτικές. Αφορούσαν δηλαδή σοβαρές τροχαίες παραβάσεις περίπτωση διάπραξης αδικήματος διαφθοράς δηλαδή δεν αφορούσαν ζητήματα πολιτικής άσκησης καθηκόντων. Το σύνταγμα θα μπορούσε να επανεξεταστεί για να κάνει ενδεχομένως ένα διαχωρισμό εφόσον ο σκοπός είναι να διασφαλίσεις τον βουλευτή για τα πολιτικά θέματα”, ανέφερε χαρακτηριστικά, τονίζοντας πως αν πρόκειται για ζητήματα διαφθοράς, η ασυλία θα πρέπει να αδυνατίζει πολύ περισσότερο.
