*Ρεπορτάζ Δήμητρα Μακρυγιάννη/ Αποστολή Γιώργος Χρυσάνθου
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Από την Ουκρανία στη Ρουμανία και από εκεί σε άλλη χώρα…όσο πιο μακριά γίνεται από τον πόλεμο.
Πενήντα πρόσφυγες ξεκινούν αυτή τη στιγμή από το Σιρέτ για το μεγάλο ταξίδι που θα τους οδηγήσει στη Βουλγαρία.
Από τις πρώτες μέρες της εισβολής στην Ουκρανία, χιλιάδες άνθρωποι απέδρασαν κυριολεκτικά από την ίδια τους τη χώρα.
Όπως η Άννα, μητέρα δύο μικρών παιδιών που μαζί σαν μια γροθιά περπάτησαν έναν δρόμο γεμάτο αγκάθια μέχρι να φτάσουν στα σύνορα.
Η συγκλονιστική ιστορία της Άννας που ξέφυγε από τις σειρήνες, τις εκρήξεις και τον τρόμο
ΑΝΝΑ“…Πετούσαν ρουκέτες, ήμασταν πολύ φοβισμένοι, αναγκαστήκαμε να ξυπνήσουμε τα μωρά γρήγορα το πρωί η ώρα 5.00 για να φύγουμε. Ακούγαμε τον ήχο από τις σειρήνες, ακούγαμε εκρήξεις, τα μωρά έκλαιγαν από το φόβο τους. Είναι τρομακτικό όταν το φέρνω στο μυαλό μου, οδηγούσαμε 12 ώρες για να φτάσουμε στην περιοχή που θέλαμε.”
Όλα για τα παιδιά που έφερε στον κόσμο, για να τα δει ελεύθερα, χαρούμενα και γεμάτα ζωή.
AdvertisementΑΝΝΑ“…αυτή τη στιγμή είμαστε αναγκασμένοι να περάσουμε τα σύνορα της Ρουμανίας για να έχουμε κάποια προστασία και να είμαστε ήσυχοι για το μέλλον των παιδιών μας και να μην φοβόμαστε ότι δεν θα πέσει κάτι στο κεφάλι μας και να ξέρουμε ότι δεν χρειάζεται να κρυβόμαστε στα καταφύγια.”
ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ
Μπορεί η Άννα με την Βαρβάρα και την Αρίνα να κατάφεραν να ξεφύγουν από την βαρβαρότητα του πολέμου όμως πίσω έμεινε ο πατέρας των παιδιών της. Εδώ και 3 μέρες δεν έχει νέα του.
AdvertisementΑΝΝΑ“Ο σύζυγος μου πριν τον πόλεμο, πριν ο Πούτιν κάνει αυτό τον πόλεμο, εργαζόταν στα οδικά έργα. Τώρα ξέρω ότι αυτή τη στιγμή θα προστατέψει την Ουκρανία και όταν θα κερδίσουμε η Ουκρανία θα κερδίσει. Σίγουρα θα ξαναφτιάξουμε τους δρόμους στο Κίεβο και όχι μόνο εκεί. Πιστεύω στα καλύτερα ελπίζω και ξέρω ότι όλα θα πάνε καλά.”
Το λεωφορείο καταφθάνει για να παραλάβει τους πρόσφυγες. Συγγενείς τους περιμένουν στη γειτονική χώρα. Κάποια παιδιά κλαίνε, κάποια άλλα χαμογελούν χωρίς να καταλαβαίνουν τι συμβαίνει γύρω τους.
Οι εθελοντές πάντα εκεί, ακόμη και για το πιο απλό χαμόγελο.
Εθελοντής“Είναι απεγνωσμένοι, φοβούνται και ψάχνουν για λίγη ελπίδα, θέλουν κάποιο να τους δώσει βοήθεια, για να επιστρέψουν σε μια κανονικότητα, όσο γίνεται.”
