του Γιάννη Ξενοφώντος

Σπαραγμός… Απόγνωση και θρήνος… Μια κραυγή που παγώνει το αίμα και κρύβει μέσα της τη σκληρή πραγματικότητα. Ερωτήματα αναπάντητητα από μια μάνα, που μόλις έχει διασωθεί από ναυάγιο ανοιχτά της Λιβύης. Εκείνη σώα στο φουσκωτό… το μόλις 6 μηνών παιδί της, όμως, χαμένο στον υγρό τάφο της Μεσογείου.

“Που είναι το μωρό μου. Δεν θα ξαναδώ το παιδί μου. Δεν θα ξαναδώ το παιδί μου. Γιατί;”

Η βάρκα στην οποία επέβαιναν μπάζει νερά και αναποδογυρίζεται. Δεκάδες μετανάστες βολοδέρνουν στα κύματα… η ζωή απ` τον θάνατο μια ανάσα διαδρομή… Τα σωστικά συνεργεία της  “Open Arms” δίνουν μάχη για να διασώσουν όσες περισσότερες ζωές μπορούν.

Ανάμεσά τους και αυτή η μάνα από τη Γουϊνέα, που μέσα στο απόλυτο χάος αναζητεί το σπλάχνο της, τον Τζόζεφ.

“Έχασα το παιδί μου. Γιατί εγώ; Πού είναι το παιδί μου;”

Έπειτα από ώρες τιτάνιων προσπαθειών, το βρέφος εντοπίζεται στη μανιασμένη θάλασσα. Είχε υποστεί αναπνευστική ανακοπή και το επανέφεραν.

Διακομίστηκε με ασθενοφόρο στη Μάλτα, μόνο που το αδύναμο σωματάκι του δεν άντεξε και κατέληξε λίγο αργότερα.

Άλλο ένα θύμα στα νερά της Μεσογείου, που έχει μετατραπεί σε ένα νεκροταφείο για ψυχές, αλλά και ελπίδες… ελπίδες για καινούριες, καλύτερες μέρες, που πνίγηκαν μεσοπέλαγα, ταξιδεύοντας με σαπιοκάραβα ή φουσκωτά με προορισμό το αύριο.. ένα αύριο, που δεν έρχεται ποτέ.

Από την αρχή του έτους στη Μεσόγειο έχουν πνιγεί τουλάχιστον 900 άνθρωποι… οι 100 εξ αυτών, μόνο τις τελευταίες ώρες. Απολογισμός τραγικός… Εξίσου τραγικοί, όμως, και οι λόγοι που οδήγησαν τις ανθρώπινες αυτές ψυχές σε μια βάρκα… γιατί γι` αυτές, τα χιλιόμετρα που ταξίδεψαν, σήμαιναν κάτι περισσότερο από ένα απλό ταξίδι…