Πες το υπερβολική έκθεση, πες το απωθημένο… η ουσία αλλά και το δεδομένο δεν αλλάζει: Πως η επιτυχία της πρώτης πρόκρισης σε ομίλους Ευρωπαϊκής διοργάνωσης δεν σημαίνει και αυτόματα κάτι αντίστοιχο στις εγχώριες διοργανώσεις. Κάθε άλλο μπορεί να λεχθεί.

Ας ξεκινήσουμε από το πιο βασικό. Καμία ομάδα ως τώρα στα μέρη μας, δεν κατάφερε να προκριθεί σε Ευρωπαϊκούς ομίλους για πρώτη φορά και την ίδια σεζόν να κατακτήσει κάποιο εγχώριο τίτλο (πρωτάθλημα ή κύπελλο). Ούτε η Ανόρθωση του Τιμούρ (Κετσπάγια), ούτε ο ΑΠΟΕΛ του Ιβάν (Γιοβάνοβιτς), ούτε η ΑΕΚ του Τον Καάνεν, ούτε η ΑΕΛ του Πάμπου (Χριστοδούλου) και ούτε ο Απόλλωνας του Χριστάκη Χριστοφόρου.

Εδώ αξίζει να σημειώσουμε, ότι τρεις από τους πέντε προπονητές που αναφέρουμε πιο πάνω, αποχώρησαν λίγο μετά την επιτυχία της παρθενικής πρόκρισης σε ομίλους Ευρωπαϊκής διοργάνωσης, ενδεικτικό της… πίεσης (τότε ήταν προσδοκίες, πήχης και διαφωνίες) που έφερε η πρόκριση. Ο λόγος για Τον Κάανεν και Πάμπο Χριστοδούλου, που αποτέλεσαν παρελθόν πριν καν ολοκληρωθεί η φάση των ομίλων, ενώ ο Τιμούρ Κετσπάγια αποχώρησε λίγους μήνες μετά τα γνωστά «Δεκεμβριανά» στην Ανόρθωση.

Η «κούραση»

Το θέμα… κούρασης που συχνά ακούμε για τις ομάδες που αγωνίζονται σε διπλό «ταμπλό», δηλαδή αυτό της Κύπρου και της Ευρώπης, δεν είναι αυτό που ίσως οι περισσότεροι έχουμε στο μυαλό μας. Δεν θα δεις δηλαδή παίκτες… λαχανιασμένους να μένουν από ανάσα, από τα πρώτα λεπτά. Σε όποιον παίκτη και αν θέσεις το ερώτημα «προπόνηση ή παιχνίδι;» θα σου απαντάει πάντα «μπάλα», αρκεί να είναι υγιής (ή και όχι).

Η κούραση που συχνά αναφέρεται, είναι κυρίως η συνεχής καταπόνηση του οργανισμού, με ότι αυτό συνεπάγεται. Πιο ευάλωτος οργανισμός (λόγω της καταπόνησης) σημαίνει αυτόματα και πιο επιρρεπής σε τραυματισμούς, με λιγοστό χρόνο για ανάρρωση. Για τους πιο «μυημένους» στα του γυμναστηρίου και της γυμναστικής, το ποδόσφαιρο είναι από τα λίγα σπορ που συνδυάζει αερόβια και αναερόβια άσκηση, με απότομες και -χωρίς προειδοποίηση- αλλαγές, κάτι ιδιαίτερα ζημιογόνο για το μυϊκό σύστημα, τουλάχιστον βάσει του τι μας είπαν ειδικοί.

Η «αδιαφορία»

Η καταπόνηση δεν αφορά μόνο… μύες. Αυτό που οι φίλοι της Ομόνοιας ονομάζουν «αδιαφορία για το πρωτάθλημα» ή πιο λαϊκά «παίκτες που περπατάνε», δεν είναι κάτι που πρώτη φορά ακούμε για ομάδα που παίζει Ευρώπη. Είναι ίσως η πιο… σταθερή κατηγορία για παίκτες, που πέτυχαν την πρώτη πρόκριση ομάδας στους ομίλους ή και παρακάτω (βλέπε ΑΠΟΕΛ).

Όπως σημειώσαμε και πιο πάνω για το δίλημμα «προπόνηση ή παιχνίδι», το ίδιο ισχύει και για το ερώτημα αν παίζει κάποιος για να χάσει. Ωστόσο, τα συνεχόμενα παιχνίδια φέρνουν αναπόφευκτα και έλλειψη φρεσκάδας, χωρίς απαραίτητα να οφείλεται το σωματικό κομμάτι. Όπως όλοι οι εργαζόμενοι, όταν πρέπει να κάνεις καθημερινά το ίδιο πράγμα, δεν είναι όλες οι μέρες οι ίδιες, από την άποψη απόδοσης. Την ίδια ώρα, παραπάνω παιχνίδια συνεπάγονται με παραπάνω έκθεση και απαιτήσεις, άρα και παραπάνω κριτική. Με άλλα λόγια, το μικρό λάθος γίνεται μεγάλο, όταν σε βλέπουν περισσότεροι. Κανόνας της ζωής το τελευταίο.

Το αν παίκτες τώρα «επιλέγουν παιχνίδια και στιγμές», που επίσης ακούμε πάντα για τις ομάδες που αγωνίζονται στην Ευρώπη, μεγάλες και μικρές, είναι ένα μεγάλο θέμα, που προφανώς δεν θα απαντηθεί εδώ, αλλά ούτε και από τους ίδιους τους παίκτες.

Το «κλειδί»

Και φθάνουμε στο ρεζουμέ… Αν έχει κάτι να μας (απο)δείξει η ιστορία, είναι πως δεν είμαστε οι καλύτεροι σαν ποδοσφαιρικός λαός, στο να διαχειριζόμαστε τις επιτυχίες, όπως αναφέραμε και πιο πάνω. Το γιατί, μπορεί να ξεκινάει από τον αέρα που αναπνέουμε και να φθάνει μέχρι και τους Μυκήνες.

Η λέξη κλειδί εδώ είναι η διαχείριση. Και αυτό αφορά διοίκηση, τεχνική ηγεσία και παίκτες. Με αυτή τη σειρά ακριβώς.

Το αν η Ομόνοια θα σπάσει την «κατάρα» που φέρνει η πρώτη παρουσία σε Ευρωπαϊκό όμιλο, μένει να φανεί και θα κριθεί πιθανότατα από μία σειρά επιλογών, απ’ το τρίπτυχο που σημειώσαμε, δύο προτάσεις πριν.