«Ποτέ να μην τα παρατάς. Αυτή είναι η βασική μου συμβουλή. Δεν υπήρξε ποτέ στιγμή που να καθόμουν εκεί (σ.σ.: στο αναπηρικό αμαξίδιο) και να σκέφτηκα ότι δεν θα παίξω ποδόσφαιρο, ότι δεν πρόκειται να περπατήσω. Έλεγα πάντα ότι θα παίξω και ότι θα κάνω τα πάντα για να τα καταφέρω. Όχι να γίνω επαγγελματίας, απλώς να διασκεδάζω παίζοντας». 

Και τα κατάφερε και τα δύο! Το Σάββατο (9/1), στο πλαίσιο του Έξετερ-Σέφιλντ Γουένσντεϊ (0-2) για τον 3ο γύρο του FA Cup, ο Ντέκλαν Τόμπσον, ο οποίος σε ηλικία εφτά ετών διαγνώσθηκε με τη νόσο Perthes, πραγματοποίησε το ντεμπούτο του με τη φανέλα των φιλοξενούμενων. Προσθέτοντας ακόμα μία… πινελιά στον καμβά ποδοσφαιρικών ιστοριών που στέλνουν μηνύματα αισιοδοξίας και έμπνευσης. 

Η νόσος Perthes Η Οστεοχονδρίτιδα του ισχίου, όπως αλλιώς ονομάζεται η νόσος Perthes, είναι πάθηση που αφορά τα παιδιά. Δεν πρόκειται για συνηθισμένη νόσο, καθώς εμφανίζεται σε ένα ανά 10.000 άτομα. Μάλιστα, είναι πιο συχνή στα αγόρια μεταξύ των 3 και 12 ετών, ιδίως στις ηλικίες 4 έως 9.  Πρόκειται για τμηματική νέκρωση της μηριαίας κεφαλής που αργότερα επαναγγειώνεται. Προγνωστικά οι περισσότεροι ασθενείς είναι καλά μέχρι την 5η δεκαετία της ζωής τους. Από τη μία, παιδιά, τα οποία αναπτύσσουν συμπτώματα πριν την ηλικία των 5 ετών, τείνουν να αναρρώνουν χωρίς προβλήματα. Από την άλλη, εκείνα που αρχίζουν συμπτώματα, μετά την ηλικία των 9 ετών έχουν κακή πρόγνωση. 

Η περίπτωση του Ντέκλαν Τόμπσον

 Σε ό, τι αφορά τον 18χρονο -επαγγελματία πλέον- παίκτη της ομάδας της Championship, η νόσος τον «χτύπησε» στο μεταίχμιο των δύο παραπάνω κατηγοριών και συγκεκριμένα στην ηλικία των 7 ετών. Με τους γιατρούς να πληροφορούν τους γονείς του ότι μπορεί να μην περπατήσει ποτέ ξανά, πόσο μάλλον να παίξει ποδόσφαιρο. Η θεραπεία του άρχισε έναν χρόνο αργότερα, με τον ίδιο να πραγματοποιεί σειρά χειρουργικών επεμβάσεων. Όπως εξηγεί και σε βίντεο που έχει αναρτήσει στον προσωπικό του λογαριασμό στο instagram, δεν μπορούσε να βρει «λύτρωση» ούτε στις ώρες ανάπαυσης. «Ήμουν ξαπλωμένος συνέχεια στο κρεβάτι. Όμως, δεν μπορούσα να κοιμηθώ εξαιτίας των πόνων. Έκλαιγα συνέχεια και έλεγα στη μητέρα μου ότι πονάω», περιγράφει χαρακτηριστικά ο νεαρός Άγγλος παίκτης των «κουκουβάγιων».

Ωστόσο, δεν το έβαλε κάτω. Χρειάστηκε να περάσουν τρία χρόνια, όμως επέστρεψε σε προγενέστερη κατάσταση της τάξεως του 95%, όπου μπορούσε να τρέξει και να κάνει αυτό που αγαπάει πιο πολύ από οτιδήποτε, να παίζει ποδόσφαιρο. Βέβαια, αν και ποτέ δεν θα είναι στο 100%, εντούτοις όπως τονίζει, αυτό δεν του δημιουργεί προβλήματα. 

Αμέσως εντάχθηκε σε ποδοσφαιρική ακαδημία για να κλοτσάει σε σταθερή βάση το… αγαπημένο του τόπι, κάτι που έκανε ακόμα και από το αναπηρικό αμαξίδιο ή και με τις πατερίτσες. Μάλιστα, το περασμένο καλοκαίρι, πραγματοποίησε το πρώτο άλμα, με τον προβιβασμό του από την Κ-18 της Σέφιλντ στην Κ-23 της. Πλέον όλα είχαν πάρει τον δρόμο τους.Το ντεμπούτο του στο FA Cup 

Η ώρα για τη σημαντικότερη στιγμή τη ζωής του είχε φτάσει και έλαβε χώρα στο πρώτο λεπτό των καθυστερήσεων της αναμέτρησης της ομάδας του με την Έξεστερ. Μια στιγμή, την οποία θα την έχει χαραγμένη για πάντα στο θυμικό του. Τόσο εκείνος, όσο και η οικογένειά του, η οποία σύσσωμη παρακολουθούσε το ντεμπούτο του από τον καναπέ της οικίας τους. Με τον πατέρα του -και βοηθό προπονητή στη Στόκσμπριτζ Παρκ (κλαμπ, στο οποίο πραγματοποίησε τα πρώτα του επαγγελματικά βήματα και ο Τζέιμι Βάρντι)-, Λι Τόμπσον, να μην μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυά του.